Vef-Þjóðviljinn fjallar um þróunaraðstoð í pistli dagsins og þá einkum stuðning Bandaríkjanna við ríki þriðja heimsins. Þar segir:
Bandaríkjamenn eru stundum gagnrýndir fyrir að vera ekki nógu gjafmildir en þegar gjafir þeirra eru bornar saman við gjafir annarra kemur annað í ljós. Bandaríska ríkið gefur að vísu „aðeins“ 0,22% af þjóðarframleiðslunni í þróunaraðstoð en eins og áður sagði er framlag einkaaðila margföld sú fjárhæð. Bandaríkjamenn sem heild ná því auðveldlega 0,7% markinu sem Sameinuðu þjóðirnar hafa sett sem markmið fyrir árið 2015.
Nafnlausu einstaklingshyggjumennirnir ljúka svo pistlinum á því að kyrja kunnuglega möntru um kosti einstaklingsframtaksins o.s.frv.
Vef-Þjóðviljanum til hróss setur hann tengil yfir á skýrslu Hudson-stofnunarinnar sem greinin er byggð á. íhugasamur lesandi getur því kynnt sér forsendurnar sjálfur.
Og í ljós kemur að vissulega eru framlög einstaklinga til þróunarríkja miklu, miklu hærri en framlög ríkisins. Hvert skyldu svo framlögin einkum renna? Jú, til Mexíkó, ríkja Rómönsku Ameríku, Filippseyja og annarra Asíulanda.
Af hverju skyldi Mexíkó vera efst á blaði? Jú, skýringin er sú að langmest af „framlögum einstaklinga til þróunarríkja“ eru peningasendingar frá erlendu verkafólki í Bandaríkjunum til sinna gömlu heimkynna. Þegar verkamaður frá El Salvador sendir hluta launa sinna heim til aldraðrar móður sinnar, færist upphæðin á þennan reikning.
Það stappar nærri ósvífni að nota svona reikningskúnstir til að bera blak af lágum framlögum Bandaríkjamanna til þróunaraðstoðar. Eða telja menn kannski rétt að líta svo á að íslenska þjóðin sé orðin stikkfrí þegar kemur að þróunaraðstoð vegna þess að vegna þess að innflytjendur frá Víetnam eða Tælandi séu duglegir að senda peninga til ættingja í gamla landinu? Auðvitað ekki!
# # # # # # # # # # # #
Megi Moggabloggið lenda í kjafti mannætugreifingja.