Mogginn er farinn að berast inn á heimilið. Það er ekki að minni ósk, enda fjandans nógu mikið af dagblaðapappír sem hrúgast upp hérna hvort sem er. Steinunn lét hins vegar tilleiðast þegar henni var boðin heilsársáskrift á 11 þús. krónur, sem segir e.t.v. sitt um hvað írvakur er í miklum kröggum – fyrir tíu árum hefði Mogginn varla haft fyrir að bjóða upp á nein áskriftartilboð.
Það sérkennilegasta við Morgunblaðið er stórmennskubrjálæðið sem þar ræður ríkjum, þrátt fyrir síminnkandi áhrif blaðsins á þjóðmálaumræðuna. Styrmir Gunnarsson lítur enn svo á að með ritstjórnargreinum blaðsins (leiðurum, Reykjavíkurbréfum og Staksteinum) sé hann þess umkominn að lyfta einstökum stjórnmálamönnum eða halda þeim niðri.
Hafi Morgunblaðið nokkru sinni verið í þessari stöðu, þá eru slík skrif í dag sönnun þess að Marx gamli hafði rétt fyrir sér… sagan endurtekur sig – fyrst sem harmleikur en síðan sem farsi.
Það er nálega brjóstumkennanlegt þegar Mogginn ákveður að gerast “kingmaker†og taka einstaka stjórnmálamenn af vinstri vængnum undir verndarvæng sinn. Reyndar get ég ekki ímyndað mér að t.d. Kristrúnu Heimisdóttur og Valgerði Bjarnadóttur hafi verið skemmt við að lesa um sig lofrullurnar fyrir prófkjör Samfylkingarinnar. Stuðningsyfirlýsingar frá ritstjórn Morgunblaðsins eru þrátt fyrir allt ekki málið fyrir prófkjör hjá krötunum.
FYRRA HEILRÆíI TIL STYRMIS: Ef þú vilt í raun og veru tryggja pólitískan framgang einhverra vinstri manna – prófaðu þá öfuga sálfræði, t.d. að kalla hann öllum illum nöfnum. Það er mun líklegra til að baka viðkomandi vinsældir á vinstri vængnum en hin dauða hönd írvakurs.
Síðustu vikur hefur 16di jarlinn af Hádegismóum (hrós í hattinn fyrir þann sem fattar vísunina) reynt að beita náðarvaldi sínu til að hafa áhrif á það hvernig VG skipar forystusveit sinni. Hin eitursnjalla strategía er á þá leið að skrifa bara nógu djöfull marga leiðara og Staksteina um að Steingrímur Joð sé ömurlega ömurlegur og að allir séu komnir með leið á honum og Svandís Svavarsdóttir sé á hliðarlínunni og muni taka við strax í haust.
SEINNA HEILRÆíI TIL STYRMIS: Það er ekkert að því að búa til pólitískan spuna – en í Óðins bænum, reyndu þá að hafa spunann trúverðugan!
Sko – höfum eitt á hreinu: Svandís er flottur pólitíkus. Hún er nú þegar einn öflugasti forystumaður VG, hún á eftir að ná lengra sem slík og það eru meiri líkur en minni á að hún verði formaður flokksins í fyllingu tímans. Það er ekki hvað síst vegna þess að hún er skynsöm – og það ólíkt skynsamari en ritstjóri Moggans.
Ef Svandís Svavarsdóttir stefnir á að verða formaður VG – og það vona ég svo sannarlega að ætli sér – þá myndi hún aldrei vera svo vitlaus að skipuleggja valdatöku sína með þeim hætti sem Styrmir Gunnarsson sér fyrir sér. Óskaframvinda Moggaritsjórans er eitthvað á þessa leið:
Uppreisn yrði gerð gegn sitjandi formanni innan flokksins og hann þvingaður til að segja af sér og/eða knúinn yrði fram aukalandsfundur flokksins og Steingrímur Joð felldur í kosningu. Svandís stæði uppi sem formaður, blóðug uppfyrir axlir.
Og hvað svo? Hver væri staða formanns í stjórnmálaflokki sem er utan ríkisstjórnar og ætti ekki möguleika á innkomu á þing – og það næstu þrjú og hálfa árið!!! Hvers vegna skyldi Jón Sigurðsson hafa sagt af sér sem formaður Framsóknarflokksins? Jú, allir sáu að staða hans sem utanþingsformanns var vonlaus.
Sagan hefur að geyma örfá dæmi um formenn utan þings. Ólafur Ragnar Grímsson var formaður Alþýðubandalagsins og um leið fyrsti varaþingmaður á Reykjanesi – það þótti afleit staða, hafði hann þó inngrip á þingi. Davíð Oddsson var flokksformaður og borgarstjóri – sem er allt annað en að vera oddviti stjórnarandstöðuflokks. Það verður heldur ekki sagt að það hafi verið nein óskastaða fyrir Sjálfstæðismenn að vera með formanninn utan þings en Þorstein Pálsson vængbrotinn sem helsta mann á þingi.
Um endalok formannstíðar Geirs Hallgrímssonar þarf ekki að fjölyrða.
Út frá þessum forsendum má ljóst vera að ef Svandís hefur þann metnað að taka við formennsku af Steingrími Joð, væri varla hægt að hugsa sér verri tímasetningu til að knýja fram uppgjör en einmitt núna. Hvað gerist eftir tvö ár, fjögur að sex er svo annað mál…
Eins og staðan er núna vinnur tíminn bara með Svandísi. Einkum ef henni tekst að berja af sér velviljaða Moggaritstjóra sem ástunda vinahót sem helst minna á Lenny í Steinbeck-sögunni góðu.