Ég er búinn að vera illilega kvefaður frá því á fimmtudaginn. Raunar lá ég heima í bælinu mestallan föstudaginn og fór ekki út úr húsi í gær – einbeitti mér að teþambi og öðrum húsráðum til að losna við kverkaskít.
Þetta var raunar búið að ganga bærilega. Röddin var öll orðin styrkari og mestu sárindin farin úr hálsinum.
En svo kom leikurinn – eða öllu heldur 93. mínútan í leiknum. Á þrjátíu sekúndur hoppaði ég upp og niður öskrandi: „Ja-a-a-á… íVA-A-AR! og HAHAHAHA!“
Og nú er ég aftur á byrjunarreit. Rats!