Datt inn á skringilega frétt á BBC World Service í bílnum áðan. Þar var haft eftir breskum þingmanni að hann hefði áhyggjur af því að erfðasjúkdómar væru grasserandi í kjördæmi hans vegna þess hversu hátt hlutfall íbúanna væri fólk frá tilteknu héraði í Pakistan sem tíðkaði hjónabönd systkinabarna. Slík hjónabönd væru talin góð fyrir fjölskyldusamheldni, en afleiðingin væri einræktun, sjúkdómar og úrkynjun.
Nú man ég ekki í svipinn hvenær hjónabönd systkinabarna voru gerð lögleg á Íslandi. Gott ef núna er ekki meira að segja heimilt að giftast/kvænast í fyrsta og annan ættlið – það er að giftast t.d. bróðurdóttur eða systursyni sínum…
Ætli þetta hafi verið heimilað fyrr en um miðja tuttugustu öldina? Fram að því var um blóðskömm að ræða.
Því er oft haldið fram að Íslendingar hafi forðast einræktun með því að íslenskar konur hafi kippt erlendum sjómönnum uppí til sín í gegnum aldirnar. Sennilega er nokkuð til í því – en þó segir mér e-ð að Íslendingum hafi tekist að verða sjálfbærir með hörðustu blóðskammarreglum sem fyrirfundust.
Nú kann ég ekki annað í erfðafræði en þetta lítilræði sem María Maack kenndi mér á máladeildinni í menntó – en ætli það sé ekki óhætt að reikna með því að 50 þúsund manna samfélag hefði náð að þrauka erfðafræðilega án utanaðkomandi blöndunar með því að setja reglur þess efnis að fólk sem var skylt í þriðja og fjórða lið mátti ekki giftast? (Þótt auðvitað hafi ríka pakkið alltaf lotið sérreglum í þessu eins og öðru.) Stofninn var einfaldlega nógu stór – að teknu tilliti til fáránlega strangra sifjareglna.