Ætli það séu ekki álíka margir búnir að horfa á upptökuna að ræðu Guðnýjar Hrundar á netinu og nýja Júróvisíon-myndbandið? Þetta var pínlegt á að horfa.
Öll eigum við okkar verstu ræður. Mín var fyrir kosningarnar 1995. Verðandi, félag ungs Alþýðubandalagsfólks hélt skemmtikvöld á Risinu og við Róbert Marshall vorum eins og útspýtt hundskinn að undirbúa skemmtunina, redda auglýsingum, fara með dreifimiða í skóla o.s.frv. Á tímabili héldum við að kvöldið hefði fokkast algjörlega upp fyrir mistök og við fengum nokkur væg taugaáföll.
Svo byrjaði skemmtunin og gekk bærilega. Við Róbert upplifðum gríðarlegt spennufall og ákváðum að halda á barinn. Stressið, spennufallið, þreytan og nokkrir bjórar reyndust vond blanda.
„Heyrðu“, sagði Róbert, „ertu tilbúinn með ræðuna? Þú ert auglýstur ræðumaður.“ – „Nei, fjandakornið – ég hafði engan tíma, ég hef ekkert undirbúið svaraði ég“ – og taldi málið úr sögunni.
Seinna um kvöldið – þegar hljómsveitin var í pásu – var Helgi Hjörvar kynntur í pontu. Hann flutti flotta ræðu að vanda. Næst var tilkynnt að Stefán Pálsson, frambjóðandi í 16.sæti, ætlaði að segja nokkur orð.
Á stað þess að leiðrétta misskilninginn stökk ég upp á svið. Heilsaði – og uppgötvaði þá að ég var gjörsamlega tómur – tautaði samhengislaust nokkur orð sem mátti túlka sem skammir í garð hægri manna og þegar það féll flatt ákvað ég að segja 2-3 brandara. Enginn hló. Ekki einu sinni kurteis bekkjarsystir sem hafði mætt fyrir mín orð.
Á leiðinni niður af sviðinu var ég næstum dottinn. Og í stað þess að geta farið heim og skriðið undir sæng þurfti ég að bíða á staðnum til að ganga frá í lok kvölds. Þetta var líklega lélegasta ræða sem flutt hefur verið í nokkurri kosningabaráttu.
En mikið er ég feginn því að hún var ekki fest á filmu…