Fyrr í vikunni keypti ég mér harðfiskspoka. Fínn harðfiskur, ýsa – ágætlega sölt og þurr. Hef verið að gæða mér á þessu síðan, meðal annars við tölvuna í gærkvöldi.
Á morgun, þegar komið var fram í eldhús, sá ég ekki harðfiskspokann og fór aðeins að svipast um. Datt helst í hug að ég hefði í hugsunarleysi sett hann inn í ísskáp eða á einhvern annan snjallan geymslustað. Gafst svo upp á leitinni og sneri mér að því að tannbursta barnið og koma því á leikskólann.
Þegar út var komið blasti harðfiskspakkinn við á stéttinni og fiskurinn tættur út um alla götu. Kettirnir í hverfinu eru sem sagt farnir að verða kræfari en fyrr. Eitthvert kvikindið hefur smeygt sér inn um svefnherbergisgluggann í nótt, trítlað framhjá sofandi fjölskyldunni inn í eldhús, náð sér í pokann af eldhúsbekknum, brokkað til baka í gegnum svefnherbergið og stokkið út um gluggann, af annarri hæð með ránsfenginn.