Enska deildin kvað upp úrskurð í dag. Þar sem Luton hefur ekki uppfyllt reglur deildarinnar um hvernig standa skuli að nauðarsamningum við lok greiðslustöðvunar, fær liðið tuttugu mínusstig fyrir komandi mót. Það bætist ofaná tíu mínusstig frá knattspyrnusambandinu fyrir að hafa staðið rangt að gerð samninga við nokkra leikmenn, þótt jafnframt væri viðurkennt að enginn hafi auðgast vegna þessara brota.
Það þýðir þrjátíu mínusstig.
Þrjátíu mínusstig er fáránlega þung refsing. Oná þetta bætist að deildin gerir kröfu um að félagið greiði háar fjárhæðir í tengslum við nauðarsamningagerðina. Á praxís þýðir þessi úrskurður að lánadrottnar munu eftirleiðis hafa hag af því að setja knattspyrnuliðum stólinn fyrir dyrnar þegar kemur að nauðarsamningum, vitandi að deildin mun setja aukapressu á félögin.
Deildin þvingaði félagið jafnframt til að afsala sér áfrýjunarrétti. Nú er ég ekki lögfræðingur – en í mínum huga er það galið að undirdómstóll geti gert það hluta af dómsorði að sá dæmdi skuli afsala sér réttinum til áfrýjunar.
Menn eru í fullri alvöru að ræða möguleikann á að hafna þessari niðurstöðu og segja sig úr deildarkeppninni. Það er hvort sem er búið að dæma okkur hálfa leið niður. Hvernig á lið að geta haldið sér uppi og laðað til sín nýja leikmenn sem byrjar með þrjátíu stig í mínus.
Enska deildin gerði meira í dag. Hún fór langt með að taka annað knattspyrnufélag af lífi. Rotherham FC, félag sem stofnað var 1884, fékk fimmtán stiga frádrátt – og þar sem verra er, rausnarlega sekt ef félagið getur ekki ábyrgst að það muni leika heimaleiki sína í heimabæ sínum innan tíðar. Vandinn er að félagið á ekki eigin völl og stendur í stappi við mennina sem véluðu völlinn frá því. Með dómnum er búið að slá öll vopn úr höndum félagsins í þessari baráttu.
Ég er ekki viss um að Rotherham lifi fram á haustið. Á næsta áratug mun enskur fótbolti missa fjöldamörg sögufræg knattspyrnulið ef ekki verður gripið í taumana.