Mikið er rætt um grein Heiðars Más Guðjónssonar og írsæls Valfells um einhliða evruupptöku.
Á greininni er þó meinleg staðreyndavilla (sem hefur þó engin áhrif á röksemdafærsluna).
Þeir félagarnir segja að í myntbreytingunni fyrir aldarfjórðungi hafi þrjú núll verið klippt aftan af krónunni. Hið rétta er að sjálfsögðu að núllin voru tvö.
Myntbreytingin var hálft í hvoru ákveðin þegar Seðlabankinn stóð frammi fyrir því að ákveða hvort útbúa ætti tíuþúsundkall. Slík ákvörðun hlýtur að vera skammt undan nú. – Munurinn er hins vegar sá að við höfum slegið af aurana (sem gerir okkur að einu fárra myntkerfa sem er með sjálft sig – krónuna – sem lægstu mynteiningu, langflestir aðrir hafa einhvers konar aura). 1980 voru að mig minnir flestallir aurar enn í notkun. Eða voru menn hættir með einseyringinn og tvíeyringinn?
Næst því að fara að framleiða 10.000 kall, hlýtur Seðlabankinn að íhuga að fara í 200 krónu mynt innan tíðar.
Nema við strikum bara aftur tvö núll af. Þá getum við amk skemmt okkur við það í skammdeginu að ákveða hvaða eigi að fara framan á seðlana? Fiska-þema á bakhliðinni og rithöfunda/skáld á framhliðinni? Eða er það ófrumlegt?