Tímaritavefurinn er að skanna inn Alþýðublaðið um þessar mundir. Núna er árið 1971 að mestu komið inn.
Hef verið að dunda mér við að lesa blöðin frá þessum tíma og rak augun í fregnir af kólerufaröldrum frá árinu 1970. Rætt var í fullri alvöru hvort hætta væri á að kóleran bærist til Íslands og fregnir af kólerutilfellum í Svíþjóð voru teknar mjög alvarlega.
Líklega er þetta síðasta dæmið um að Íslendingar hafi óttast kólerufaraldur. Það er þó sláandi að það séu ekki nema tæp fjörutíu ár síðan.
En gleymum því heldur ekki að fyrir fjörutíu árum voru opin vatnsból regla fremur en undantekning. Fráveitumálin voru víða í skralli og klóakstútarnir voru jafnvel uppí miðri fjöru eða við hliðina á fyrirtækjum í matvælaframleiðslu.
Það hefur ótrúlega margt breyst á ekki lengri tíma.
# # # # # # # # # # # # #
Málningarbikarinn (sem einu sinni hét Framrúðubikarinn og síðar Sendibílabikarinn) er skítakeppni. Öllum finnst kvöl og pína að keppa í henni – þangað til að komið er í undanúrslitin (eða strangt til tekið úrslitaleiki norður- og suðursvæðisins). Þá eru liðin bara tveimurviðureignum frá því að komast á Wembley – sem þykir eftirsóknarvert.
Á kvöld unnum við Colchester og erum komnir í úrslit suður-hlutans á móti Brighton. Það er því nokkur von að ég fái að sjá leik í beinni útsendingu í vetur eftir alltsaman! Skyndilega er Málningarbikarinn hættur að vera þessi hvimleiða truflun frá alvöru lífsins og orðinn tilhlökkunarefni…
Kaldlyndir stuðningsmenn Luton höfðu tvöfalda ástæðu til að fagn. Utandeildarliðið Blyth Spartans sigraði Bournemouth í enska bikarnum. Þar með missti Bournemouth, sem er nánast á hausnum, af feitum bita – leik gegn Blackburn í næstu umferð og líkurnar á hallarbyltingu aukast. Auðvitað eru það bara smásálir sem þannig hugsa – við, hin göfuglyndu, fögnum ekki fjárhagslegum óförum keppinauta okkar…