Ég á stundum bágt með að skilja auglýsingamenn.
Kristinn R. Ólafsson auglýsir Merild-kaffi. Á einni auglýsingunni stendur hann sposkur og lýsir því að vatnið í Madrid sé ekki eins gott og heima á klakanum. Það komi þó ekki að sök vegna þess að vinkona hans norður í landi „haldi ekki vatni“ yfir sér og „sendi undanrennuna í pósti“. Þessu næst lyftir útvarpsmaðurinn sposkur tuttugu lítra vatnskút.
Gallinn við þessa auglýsingu er að hún er búin að planta í kollinum af mér mynd að eldri konu sem mígur í bala og sendir hlandið í póstkröfu til Spánar þar sem Kristinn R. Ólafsson notar gutlið til uppáhellingar.
Fyrir vikið forðast ég Merild-kaffi. Nafnið og umbúðirnar valda mér nettri klígju.
Það getur varla hafa verið ætlun auglýsingastofunnar?