Þegar ég byrjaði að fylgjast með pólitík á níunda áratugnum þótti engum merkilegt þótt myndun ríkisstjórnar tæki viku til tíu daga. Menn slökuðu bara á og brugðu sér jafnvel heim í kjördæmi áður en formlegar viðræður fóru fram.
Hvenær breyttist þetta á þann veg að fjölmiðlamenn byrja að fara á taugum ef ekki er tilbúinn málefnasamningur og ráðherralisti tæpum tveimur sólarhringum eftir kosningar?
Úr því að það er hræðilegt krísu- og veikleikamerki að flokkar þurfi að ræða saman eftir kosningar – hver er þá tilgangurinn með kosningum? Eiga kosningar ekki einmitt að vera mæling á styrk ólíkra stefna og þannig grundvöllur fyrir samningaviðræður?
Legg til að fjölmiðlarnir snúi sér bara að Evróvisíon í staðinn. (Miðað við alla þá ógæfu sem dunið hefur yfir þjóðarbúið væri nefnilega alveg eftir öðru að við „lendum í að vinna“.)