Kæri maður á tökkunum
Einhverjir hefðu eflaust stílað þetta bréf á útvarpsstjóra, yfirmann dagskrárdeildar sjónvarps eða menntamálaráðherra. Sjálfur kýs ég að hjóla beint í aðalmanninn – þann sem hefur valdið. Þig.
Ég geri mér grein fyrir því að það getur varla verið gaman að vera maðurinn á tökkunum meðan á barnaefninu stendur. Flestir foreldrar þurfa að afplána nokkur misseri af barnatímum, rétt á meðan grísirnir eru á tilteknum aldri. Maðurinn á tökkunum þarf hins vegar ár eftir ár að þola sama efnið, sömu skríparaddirnar og sömu óþolandi stefin. Við þetta bætist að þættirnir íbarnatímanum eru styttri en í fullorðinsefninu, svo það þarf enn oftar að ýta á takka og skipta um spólur.
En þótt þetta sé varla skemmtilegasta verkefnið, er ástæðulaust að gera það illa, sem leiðir mig að erindinu – tónlistarmyndböndunum.
Tónlistarmyndbönd eru snjöll leið fyrir ykkur mennina á tökkunum til að stilla af dagskránna. Frekar en að varpa upp stillimyndinni í 3-4 mínútur til að fylgja auglýstri dagskrá er rakið að spila eitt tónlistarmyndband… hverjum finnst það ekki skemmtilegt?
Í myndbandasafni sjónvarpsins eru vafalítið mörghundruð tónlistarmyndbönd sem ætluð eru börnum. Jafnvel þótt við teldum bara með þau sem tekin hafa verið upp af RÚV í gegnum tíðina, er um fjölmörg lög að ræða.
Hvers vegna í ósköpunum – og nú spyr ég þig sem fagmann – spilið þið sömu helvítis 4-5 lögin aftur og aftur og aftur og AFTUR??? Heiðar í Botnleðju hef ég aldrei hitt og Halla félaga hans varla nema einu sinni eða tvisvar. Samt er mér eiginlega farið að vera illa við þessa ágætu drengi, þökk sé gegndarlausri ofspilun RÚV á laginu um strákinn sem læsist inni í skólanum sínum. Ég held fjandakornið að það lag sé spilað annan hvorn dag.
Ég er ekki ofbeldishneigður maður. Hef meira að segja starfað talsvert innan friðarhreyfingarinnar. Samt langar mig stundum til að stjaksetja Róbert bangsa, sem syngur um tilþrifalítil ævintýri sín í sjónvarpinu 3-4 sinnum í viku.
Flestar útvarpsstöðvar eru með spilunarlista fyrir dagskrárgerðarfólkið sitt að velja úr. En spilunarlisti upp á bara 4-5 lög líðst varla í Guantanamo, hvað þá í samfélagi frjásra manna.
Mér detta þrjár skýringar í hug á þessari óáran:
i) Einhver starfsmaður RÚV er óeðlilega hrifinn af söng prinsessunnar í Tannpínulandi m. Birgittu Haukdal og getur einfaldlega ekki hlustað nógu oft á þessi eftirlætislög sín. – Ég legg þá til að viðkomandi verði færður til í starfi.
ii) Stjórnendur barnaefnisins líta á það sem hlutverk sitt að búa börnin undir líf í síbyljuveröld og spili þess vegna sama efnið undir drep. – Ég legg til svipaða lausn og hér að ofan.
iii) Stjórnendur útsendingarinnar hlusta aldrei á efnið sem þeir eru að senda út, heldur eru með eigin tónlist í æpoddnum og leysa krossgátur í vinnunni.
Þrátt fyrir kreppu og niðurskurð hlýtur fjandakornið að mega splæsa í starfsmann sem tæki dagpart í myndbandasafninu og tíndi til nokkra tugi gamalla barnalaga sem hægt væri að spila mili liða. Mæli sérstaklega með Hatti og Fatti. Þeir voru fínir.
Þú ræður þessu, það vita allir.
Kv,
Stefán