Birna Gunnarsdóttir frænka mín skrifaði hörkugóða grein í Fbl. um helgina sem hefði mátt fá mun meiri athygli. Þar ber hún saman annars vegar mál nímenninganna sem nú eru fyrir dómstólum fyrir atbeina þingsins, eftir að hafa verið kærðir með slembiúrtaki úr mun stærri hópi fólks og sem dæma á eftir gömlum landráðalögum en hins vegar mál þrí- eða fjórmenninganna sem þingskipuð nefnd stingur upp á að verði dregnir fyrir landsdóm.
Í umræðunum um landsdómsmálið kemur oft upp hversu hræðilega erfitt það sé nú fyrir þingmenn að setja sig í stellingar ákæranda og þó að þingið hafi raunar staðið einhuga að þessari málsmeðferð, sé það í raun hálfgert ómark og lögin asnaleg… svona eftir á að hyggja.
Þessi mikla sálarangist er ekki í samræmi við afstöðu þingmanna þegar kemur að máli fólksins sem ætlaði að taka til máls á þingpöllum, eins og mótmælendur hafa áður gert, en sætir nú ákærum sem taka mið af því að þau hafi ætlað að kollvarpa stjórnskipan landsins. Björn Valur Gíslason hefur lagt fram ágæta og velrökstudda þingsályktunartillögu vegna þessa. Mér vitanlega hefur hún ekki hlotið stuðning neinna annarra en þingmanna VG (þó ég vænti þess raunar að þingmenn Hreyfingarinnar og a.m.k. Mörður Árnason séu sama sinnis). Þessi tillaga hefur enn ekki fengist rædd, að mér skilst ekki hvað síst vegna andstöðu þingforseta.