17. júní 1992. Frakkland 1 : Danmörk 2
Danska landsliðið hefur alltaf farið í taugarnar á mér. Ég viðurkenni fúslega að þessi afstaða mín er ekkert sérstaklega göfug og lítur fram hjá því að danska landsliðið á níunda áratugnum var alls góðs maklegt og í raun hálfgert Öskubuskuævintýri. En það var bara eitthvað við allt hæpið í kringum Danina 1986 sem fór óstjórnlega í taugarnar á mér.
Stuðningssöngur danska landsliðsins 86 var blastaður eins og Popplag í G-dúr á sterum. Ótrúlegasta fólk skreið fram og sagðist halda með Dönum. Ásdís afasystir mín sem hvorki fyrr né síðar sýndi minnsta áhuga á keppnisíþróttum viðurkenndi að hún kveikti á sjónvarpinu og héldi með danska fótboltalandsliðinu á stórmótum.
1992 var mér sérstaklega illa við Dani. Júgóslavía virtist ætla að tefla fram gríðarlega sterku liði á EM í Svíþjóð, liði sem mögulega hefði getað farið alla leið. En svo fóru menn að drepa hverjir aðra þarna suður frá og Júgóslavarnir mínir voru reknir úr keppni og dönsku silakeppnum kippt inn í staðinn.
Ég var hálfumkomulaus á EM 1992. Hafði ætlað að halda með Júgóslavíu en var allt í einu skilinn eftir í lausu lofti á síðustu stundu. Var auðvitað veikur fyrir Skotunum en vissi að þeir næðu ekki langt. Frakkarnir áttu líka taug í mér. Marseille var í miklu uppáhaldi á þessum árum og þá sérstaklega Jean-Pierre Papin.
Danir og Frakkar mættust í lokaleik A-riðils. Frakkar – sem mættu til Svíþjóðar með fullt hús stiga úr forkeppninni – höfðu gert jafntefli gegn Svíum og Englendingum og virtust því í góðri stöðu gegn slakasta liðinu í riðlinum. Jafntefli hefði að líkindum verið nóg. Danir höfðu á hinn bóginn náð stigi gegn Englandi en tapað fyrir Svíum og voru með bakið upp að veggnum.
Henrik Larsen skoraði í byrjun leiks. Frakkar virtust slegnir út af laginu, en um miðjan seinni hálfleikinn jöfnuðu þeir með glæsilegu marki – að sjálfsögðu frá Papin vini mínum. Í stað þess að blása til sóknar og vinna leikinn, virtust Frakkarnir ætla að veðja á að halda fengnum hlut. Það var fífldirfska. Tæpu kortéri fyrir leikslok átti Flemming Povlsen flotta sending, sprengdi vörn Frakka og boltinn barst fyrir markið þar sem Lars Elstrup potaði boltanum yfir línuna.
Frakkar voru sem kýldir í magann og náðu aldrei að ógna til baka. Danir unnu leikinn, tryggðu sér annað sætið og þar með pláss í undanúrslitunum þar sem Hollendingar og svo Þjóðverjar áttu eftir að lúta í gras. Næst Grikklandsævintýrinu 2004 er sigur Dana á EM 1992 mögulega óvæntustu úrslit í sögu stórmóta.
Fyrir Luton-manninn var súrsæt tilfinning að sjá Elstrup skora. Lars Elstrup var keyptur til Luton árið 1989 fyrir 850 þúsund pund, upphæð sem er enn það mesta sem félagið hefur greitt fyrir leikmann. Það met verður varla slegið í bráð.
Elstrup kom lítið við sögu veturinn 1989-90, en árið eftir blómstraði hann og skoraði átján mörk. Þann vetur var þó farið að bera á furðulegri hegðun leikmannsins. Hann lenti líka í launadeilu við félagið og að lokum fór svo að Luton neyddist til að selja hann aftur til Odense Boldklub fyrir fimmtung af upphaflega kaupverðinu. Það var þungt högg fyrir ekki stærra félag og hafði mikið að segja um að Luton mistókst að halda sér uppi 1992 og missti þar með af því að leika fyrsta tímabilið í nýrri úrvalsdeild.
Elstrup var í góðum gír hjá OB fyrst um sinn og kom nokkuð við sögu á Evrópumótinu 92. En fljótlega eftir það fór að halla undan fæti. Elstrup gekk til liðs við költ sem skipað var búddistum með anarkískar hneigðir. Hann tók upp nýtt nafn: Darando (sem merkir víst „fljótið sem streymir til hafs“). Eftir búddíska tímabilið gekk Darando til liðs við nýaldahippaköltið „Hjarta sólarinnar“. Hann breytti nafninu sínu aftur í Lars Elstrup og flutti inn í kommúnu söfnuðarins, sem einkum var fræg fyrir orgíur sínar. Elstrup vill þó í dag ekki kannast við að hafa tekið þátt í þeim.
Ekki tókst hinum leitandi fyrrum knattspyrnumanni (Elstrup lagði skóna á hilluna þrítugur) að finna hamingjuna hjá spólgröðu hippunum. Þess í stað stofnaði hann sitt eigið költ, sem kom honum reglulega í fréttirnar á næstu árum. Hann tók nefnilega að standa fyrir gjörningum í tengslum við hugleiðsluathafnir á opinberum stöðum.
Sú saga var þrálát á Luton-spjallborðunum og póstlistunum að hann stæði reglulega nakinn á Strikinu í Kaupmannahöfn og Trafalgartorgi í Lundúnum með bandspotta utan um typpið og hreðjarnar og sveiflaði þeim til og frá. Sjálfur leggur þó Elstrup í dag ríka áherslu á að hann hafi ekki verið nakinn heldur í efnislítilli lendaskýlu sem hafi ekki sést þegar hann sat í keng við hugleiðslu.
Í seinni tíð virðist Elstrup loksins vera að öðlast þá hugarró sem hann hefur svo lengi sóst eftir. Hann keypti sér bát sem hann býr í og hefur oftar en einu sinni lýst því í viðtölum við danska fjölmiðla að hann langi til að eignast kærustu og sé loksins tilbúinn að takast á við lífið með góða konu sér við hlið. Eitthvað hefur hann leitað fyrir sér á stefnumótasíðum, en það hefur lítinn árangur borið.
Lærdómur þessarar sögu er einfaldur: maður vill ekki að uppáhaldsleikmennirnir sínir gangi til liðs við költ – einkum ef fjárhagsleg velferð félagsins veltur á frammistöðu þeirra. Það er ekki vænlegt til árangurs innan vallar að vera of leitandi sál utan vallar. Vona samt að Elstrup næli sér í kærustu.
(Mark Frakklands: Jean-Pierre Papin. Mörk Danmerkur: Henrik Larsen, Lars Elstrup)