Sprengjurnar

Setti saman pistil fyrir vef SHA. Þar sem mig grunar að 1-2 lesendur þessarar sí­ðu skoði Friðarvefinn ekki á hverjum degi, skelli ég honum inn hérna lí­ka.

* * *

Uppgjöf Japana var yfirvofandi, það var í­ raun engin ástæða fyrir okkur að beita þessu hroðalega vopni.

Tilvitnunin að ofan er ekki úr fengin úr bók einhvers róttæks sagnfræðings eða bláeygðs friðarsinna. Hún er höfð eftir Dwight Eisenhower, yfirhershöfðingja sveita bandamanna í­ Evrópu og sí­ðar forseta Bandarí­kjanna. Hún er í­ fullu samræmi við það álit bandarí­skra sérfræðinga þegar komið var fram á mitt ár 1945 að japanski herinn gæfist upp fyrir árslok, jafnvel þótt hvorki kæmi til innrásar bandarí­sks herliðs eða Rauði herinn blandaði sér í­ átökin.

Þeir fræðimenn sem ráðist hafa gegn goðsögninni um að kjarnorkuárásirnar á Hiroshima og Nagasaki hafi verið „óumflýjanlegar“ hafa úr nægu að moða og þeirra bestu heimildir eru einmitt skrif og skýrslur Bandarí­kjamanna sjálfra. Á ljósi þessa má ótrúlegt heita hversu lí­fseig hugmyndin um nauðsyn þess að eyða borgunum tveimur hefur reynst í­ sumum vestrænum fjölmiðlum. Svo litið sé framhjá brjálsemi þeirrar hugmyndar að reyna að réttlæta sprengjuárásir sem þurrkuðu út heilar borgir með „mannúðarrökum“, standast slí­kar rökfimiæfingar enga sögulega skoðun.

Megintilgangurinn með kjarnorkuárásunum á Hiroshima og Nagasaki var tví­þættur. Á fyrsta lagi var markmið Bandarí­kjastjórnar að sýna umheiminum mátt hins nýja vopns. Hins vegar réðu innanlandspólití­skar ástæður för. Bandarí­kjaþing hafði eytt grí­ðarlegum fjárhæðum til þróunar á kjarnorkusprengjunni og krafðist þess að sjá afrakstur útgjaldanna. Ef sprengjunum hefði ekki verið varpað, var hætt við að Manhattan-áætlunin yrði talin stórkostlegasta dæmi sögunnar um sóun á almannafé og því­ getað rústað pólití­skan feril þeirra sem börðust fyrir henni.

Margt gagnrýnivert má segja um stefnu Bandarí­kjastjórnar sí­ðustu áratugina, en eitt verður þó að hrósa bandarí­ska stjórnkerfinu fyrir. Það er hversu litlar hömlur stjórnvöld þar reyna að leggja á birtingu skjala og upplýsinga sem náð hafa tilteknum aldri – hversu vandræðaleg sem opinberun þeirra kann að reynast fyrri valdhöfum.

Sagnfræðingar hafa þannig getað kynnt sér í­ þaula ýmis skjöl er tengjast aðdraganda kjarnorkuárásanna og áætlanir stjórnvalda í­ Washington í­ þeim efnum. Þessi gögn leiða berlega í­ ljós að öll vinna Manhattan-áætlunarinnar miðaðist að því­ að varpa sprengjunni á Japan. Á fundum æðstu ráðamanna á árinu 1943, þegar Þýskaland Hitlers var ennþá virkur þátttakandi í­ strí­ðinu, var aldrei rætt um þann möguleika að beita kjarnorkuvopnum gegn Þýskalandi. Tæknilegar ákvarðanir á byggingarstigi sprengjanna, miðuðust við flugvélar Kyrrahafsflotans og fleira mætti telja til.

Fregnir þessar áttu sí­ðar eftir að koma mörgum þeirra ví­sindamanna sem unnu að gerð kjarnorkusprengjunnar í­ opna skjöldu, enda margir þeirra Evrópubúar sem töldu sig vinna í­ kapp við nasista og að vopnið skelfilega yrði notað til að knésetja Þriðja rí­kið.

Ljóst má vera að bandarí­skir ráðamenn töldu kjarnorkusprengjuna vera of skelfilegt vopn til að beita gegn kristnum, hví­tum í­búum Þýskalands. Falsrökin um að beiting kjarnorkusprengju væri réttlætanleg til að afstýra mögulegu mannfalli í­ hernaði áttu greinilega ekki við í­ Evrópu. Á ljósi þessa liggur beint við að álykta að valið á skotmörkum fyrir sýnissprengingarnar hafi byggst á rasí­skum sjónarmiðum.

Nokkuð ber á því­ að þeir sem fjalla um þessa sögu, reyni að bera blak af þeim mönnum sem tóku ákvörðunina um fjöldamorðin. Er þá stundum gripið til þeirra raka að hana beri að skilja í­ ljósi aðstæðna, að stærð hamfaranna hafi ekki verið mönnum ljóst eða drápin virst léttvægari í­ ljósi hörmunga strí­ðsins. En sú málsvörn er máttlaus, því­ af umræðum þeirra manna sem ákvörðunina tóku sést að þeir skildu fyllilega umfang þeirra glæpaverka sem þeir ætluðu að fremja. Sprengjurnar sem féllu á Hiroshima og Nagasaki voru stærsta opinbera aftaka sögunnar. Slí­ka glæpi er aldrei unnt að fyrirgefa.