Um helgina voru fjölmennar aðgerðir andstæðinga íraksstríðsins í Washington. Sannar það nokkuð þótt 200 þúsund hafi mótmælt – kynni einhver að spyrja – hvað með þá sem heima sátu, er ekki hinn þögli meirihluti hlynntur stríðinu og situr því heima?
Hugmyndin um að þeir sem ekki taki þátt í andófi hljóti að tilheyra þöglum meirihluta sem sé á öndverðri skoðun, er auðveld og þægileg leið til að loka augunum fyrir mótmælum af öllu tagi. Stundum gerist það hins vegar að menn trúa eigin áróðri og hyggjast móbilisera þennan þögla meirihluta. Þá getur niðurstaðan orðið áhugaverð.
Um helgina ákváðu stuðningsmenn stríðsins í írak að sýna klærnar. Þeir boðuðu til aðgerða þar sem lýst var stuðningi við stríðið og mótmælafundi gegn mótmælendum. Aðstandendur viðurkenndu reyndar frá upphafi að aðgerðir þeirra yrðu ekki jafn fjölmennar og stríðsandstæðinga – en töldu þó að 10 til 20 þúsund manns myndu mæta.
Raunin varð önnur… EIns og lesa má um hér og sjá á myndrænan hátt hér floppuðu aðgerðirnar illilega. Tólf manns í Washington mættu á fund stríðssinna – sem þó hafði verið kynntur í mörgum stórum fjölmiðlum í tengslum við umfjöllun um aðgerðir friðarsinna. – Pínlegt…
En það var í raun ekki mætingin sem vakti athygli mína á þessum fréttum, heldur nafnið á helsta forsvarsmanni þeirra. Sá heitir Kristinn Taylor. Hlýtur Kristinn ekki að vera af íslensku bergi brotinn? Á það minnsta fæ ég nær einungis íslenskar síður upp þegar ég gúgglaði nafninu.
Kristinn Taylor er að mér sýnist varaformaður þessara samtaka, sem einkum virðast beina spjótum sínum að Sindy Sheehan (mömmunni sem mótmælir Bush og stríðinu) en hins vegar samsæri homma og lesbía í Bandaríkjunum.
Er Kristinn Taylor Íslendingur sem búinn er að meika það í útlandinu? Er hann næsti Bjarni geimfari?