Krúttlegt að landsmenn skuli enn í dag geta æst sig svona upp út af söngvakeppni sjónvarpsstöðva. (Hvers vegna halda menn því ekki betur til haga að þetta sé keppni sjónvarpsstöðva en ekki landa eða flytjenda – væri ekki fyndið ef Danmarks Radio væri skráð sem sigurvegari í metaskrám keppninnar en ekki Olsen-bræður?)
Kristján Hreinsson er búinn að gulltrygga Sylvíu Nótt sigurinn með því að sjá til þess að hún sé í umræðunni á hverjum einasta degi. Það er bara fínt.
Hins vegar rifjar þetta fár upp óljósa minningu um eina fyrstu söngvakeppnina hér heima – líklega þá aðra í röðinni, 1987. Þá átti Ólafur Haukur Símonarson lagið „Vögguvísu“ í keppninni (þ.e. gerði textann). Lagið varð mjög vinsælt og stefndi í sigur þess í forkeppninni. Einhverjir fettu fingur út í að lagið væri ekki frumsamið fyrir söngvakeppnina, heldur hefði það verið sungið á sviði hjá Leikfélagi Akureyrar í sýningunni „Kötturinn fer sínar eigin leiðir“.
Samkvæmt reglum keppninnar mátti þetta raunar. Það var bara hljóðritun og sýning í sjónvarpi sem var bönnuð. En þá kom í ljós að í tíufréttatíma Sjónvarps hafði verið sagt frá leiksýningunni og spilað úr laginu.
Ólafur Haukur brást illur við og benti á að um heimildarlausan flutning hefði verið að ræða og að Sjónvarpið hefði ekki greitt fyrir sýningarréttinn. Eftir nokkurt stapp varð úr að lagið fékk að keppa – ef ég man rétt. En skaðinn var skeður. Íslendingar voru auðvitað vissir um að sigra í Söngvakeppninni og ætluðu sko ekki að láta hanka sig á að brjóta reglurnar og taka sénsinn á að vera sviptir tiltlinum… Lagið átti því ekki möguleika í kosningunni.
Annars kalla ég eftir því að Eiríkur Knudsson bloggi um söngvakeppnina í ár. Menn hljóta að bíða eftir áliti hans á málinu, enda mesta Júróvisíon-nörd á Íslandi undir þrítugu.