Um skiptar skoðanir og leiklistargyðjuna…
Hahaha… það tók ekki langan tíma að fá viðbrögð við síðasta bloggi!
* Bryndís (sem er mesta karlrembusvín sem ég þekki, a.m.k. úr hópi kvenna), hvetur mig til dáða og hefur enga samúð með Steinunni vinkonu sinni.
* Bjarni kemur með fína pælingu um gildi verkaskiptingar og hvort rétt sé að vera stöðugt með skeiðklukkuna á lofti. Það er útlit fyrir fjörugum umræðum um það mál á spjallrásinni hans.
Þá gefur Erna mér á baukinn á bloggsíðu Ernu og Mödda (gaman verður að sjá hvað Möddi hefur um málið að segja). Erna hankar mig á orðalaginu að ég hafi „hleypt Steinunni“ í kynjafræðina. – Vissulega góður punkur, en líklega hefði ég átt að segja: „þegar ég RAK Steinunni í kynjafræðina“. Þannig er mál með vexti að í vor var stelpan svo óákveðin hvað hún ætti að fara að gera; hvort hana langaði í háskólann og þá í hvaða grein – að ég endaði á að setja henni úrslitakosti. Annað hvort kæmist hún að einhverri niðurstöðu fyrir lokaskráningardag eða hún færi í þetta – og svo fór sem fór.
Er samt ekki viss innri mótsögn fólgin í því að læra að verða feministi vegna þess að kærastinn skipar manni það???
* * *
Það er víst óhætt að ljóstra því upp núna, að á föstudagskvöldið verður Múrinn með skemmti- og fjáröflunarkvöld að Hallveigarstöðum. Þar mun sá er þetta ritar koma fram í a.m.k. tveimur hlutverkum í nýrri leikgerð Atómstöðvarinnar. (Atómstöðin flutt á sjö mínútum!) – Aðrir leikarar verða félagar mínir úr ritstjórninni.
Fer því vel á því að rifja hér upp leiklistarferil minn. Á gaggó kom ég fram í tveimur skólaleikritum, sem bæði voru samin af mér, myndlistarmanninum Sírni og Kolla Guðmunds. Fyrra verkið var byggt á sögunni um Mjallhvíti og dvergana sjö – einkenndist það af ærslahúmor og féll vel í kramið á jólaskemmtun Hagaskóla. írið eftir gerðum við annað stykki, nokurs konar háðsádeilu á James Bond-myndirnar. Það var líklega lélegasta leikrit í heimi og má undrum sæta að við höfum ekki verið lamin í plokkfisk þegar sýningu þess lauk af reiðum áhorfendum.
Á menntó settum við Palli Hilmars og Úlfur Eldjárn upp afbragðsgóðan leikþátt á árshátíð. Fjallaði það einkum um Clinton-fjölskylduna og kynnum hennar af undarlegu fólki, s.s. morðóða rafmagnsmælaálesaranum ístráði ístvaldssyni. Skemmtu leikararnir í verkinu sér konunglega meðan á flutningi stóð – en fáir aðrir.
Síðar kom ég að uppsetningu leikþáttar um „Hvíta víkinginn“ á Skólafélagsárshátíð. Þar lék ég Þangbrand biskup, sem var ber að ofan og kepptist við að berja sjálfan sig með leðuról sönglandi „Hvíti Kristúr, Hvíti Kristúr…“ – AUðvitað var það stykki dæmt til að floppa. Hvernig er hægt að gera paródíu byggða á mynd eftir Hrafn Gunnlaugsson? Það er tvíverknaður!
Á ljósi þessa leiklistarferils geta áhorfendur mætt fullir tilhlökkunar á föstudaginn!