Næsta mánuðinn verða 1-2 skoðanakannanir á dag. Það þýðir að ganga má að því vísu að á bloggsíðum þeirra sem fá góða útkomu verður fagnað tryllingslega – þegar næsta könnun sýnir lakari niðurstöðu, þá er ekkert að marka þessi vísindi.
Þannig hefur minn gamli félagi úr sagnfræðinni, Björn Ingi (sem var í dag að kynna afar áhugaverðar hugmyndir í umhverfismálum) ekkert bloggað um skoðanakannanir upp á síðkastið – enda ekki feitan gölt að flá fyrir Framsóknarmenn. Á dögunum mældist svo einhver fylgisaukning milli vikna hjá Gallup í NV-kjördæmi og skyndilega skrifaði Bingi langa fréttaskýringu um að Herdís í 2.sætinu væri á leið á þing. Eitthvað segir mér að könnun dagsins, með Framsókn í 13% í kjördæminu kalli ekki á fréttaskýringu á síðunni hans.
Skoðanakannanir eru að þessu leyti gott fréttaefni að það geta eiginlega allir fundið eitthvað jákvætt í þeim. Þeir sem eru að vinna geta sett á ræðuna um meðbyrinn sem þeir eru að upplifa – stoltið, þakklætið og það allt. Hinir geta talað um hina fjölmörgu óákveðnu.
Og svo eru það þeir sem ekki næst í…
Mér finnst alltaf merkilegt að lesa færslur hjá frústreruðum bloggurum, sem afsaka slaka útkomu sinna manna með því að „svarhlutfallið sé svo lágt“ – jafnvel bara 60%. Auðvitað hljómar það mjög gáfulega að segja: „Jújú, við fáum ekki mikið fylgi í þessari könnun – en gleymum því ekki að svarhlutfallið er mjög lágt…“
En hvað merkir þetta í raun og veru? Lágt svarhlutfall þýðir ekki að fjöldi fólks neiti að svara eða gefi á annan hátt ekki upp afstöðu sína – heldur að stór hluti úrtaksins var ekki heima þegar hringt var.
Það þýðir að sá flokkur sem ætlar sér sérstaklega stóran skerf af atkvæðum þeirra sem ekki næst í – hlýtur að hafa rökstuddan grun um að kjósendahópurinn sé sérstaklega mikið fyrir útivist eða vinni vaktavinnu.
Þetta er í rauninni rökrétt. Nú er Íslandshreyfingin ekki að gera góða hluti í skoðanakönnunum – en það hlýtur að vera vegna þess að kjósendurnir eru útivistartýpur sem eru að njóta náttúrunnar en sitja ekki heima við símann eins og sjallarnir og kommarnir!
# # # # # # # # # # # # #
Á Kastljósi í kvöld kom fram að nemendur í Valhúsaskóla séu öðrum grunnskólanemum duglegri að standa fyrir ofbeldi og meiðingum. Hér í gamla daga voru það ekki Seltirningar sem fóru um byggðir Reykjavíkur með alvæpni – heldur voru það Hagskælingar sem herjuðu á Nesbúa með ýmis amboð í höndunum.
Frægust var herförin þegar lemja átti Jens. Um hana gengu miklar sögur á sínum tíma og ef mig misminnir ekki þeim mun meira hefur hún verið rifjuð upp á þessum vettvangi áður.
Megi Moggabloggið hljóta þau örlög sem Jens voru ætluð!