Spurningin hér að ofan kann að virðast fráleit – en er þó ekki. Viðbrögð nokkurra hægrimanna, sem m.a. má lesa um hér, við ritdómi Sverris Jakobssonar um ævisögu Maós benda til að svar þeirra sé neitandi.
Sverrir skrifaði harðan en góðan ritdóm í Lesbók Moggans um Maó-bókina sem Ólafur Teitur þýddi. Niðurstaða ritdómsins var sú að bókin vond sagnfræði. Sú skoðun var rökstudd með fjölda vísana í slæm vinnubrögð, villandi heimildameðferð o.s.frv. Jafnframt benti Sverrir á fjölda bóka um þennan gamla Kínaleiðtoga sem telja mætti góða sagnfræði. Sumar þeirra eru mjög harðorðar í garð Maós.
Viðbrögðin við ritdómnum eru sérkennileg – en þó fyrirsjáanleg. Ólafur Teitur þurfti náttúrlega að svara með langri grein (til að sýna að hann væri ekki smeykur við gangnrýnina) – en þrátt fyrir langt mál, vék hann sér undan því að svara nánast nokkrum af þeim gagnrýnisatriðum sem Sverrir tiltók.
Aðrir hafa brugðist við á þann hátt sem Skúli Magnússon gerir í Þjóðmálum – og sem Egill Helgason vitnar til. Sú gagnrýni er efnislega á þá leið að Maó hafi verið illmenni og þess vegna séu allar bækur sem tali illa um hann góðar samkvæmt skilgreiningu…
Þetta er sérstæð sýn á tilgang sagnfræðinnar: að tilgangurinn helgi meðalið og að réttmætt sé að falla frá kröfum um góð sagnfræðileg vinnubrögð ef markmiðið er að koma mikilvægum boðskap á framfæri.
Skúli Magnússon telur gagnrýni Sverris og birtingu hennar í Lesbókinni til marks um að óðir kommar hafi tekið völdin í Hádegismóum. Byltingin virðist þá vera að breiðast hratt út – því ég leyfi mér að fullyrða að Maó-bók Ólafs Teits fengist seint viðurkennd sem heimild í samtímasögukúrsunum í sagnfræðinni í Háskólanum.