Fréttablaðið var með frétt um „stóra Gettu betur-málið“ í morgun, þar sem meðal annars var rætt við mig. Ég er smeykur um að mér hafi tekist að móðga Kvennskælinga – en það var svo sannarlega ekki ætlunin.
Af fréttinni mætti ætla að ég telji Kvennskælinga vera vælukjóa, sem setji sig í fórnarlambsstellingar af minnsta tilefni. Það er fjarri lagi. Mér finnst þvert á móti að Kvennaskólinn hafi tekið málinu furðuvel – miklu betur en t.d. minn gamli skóli hefði gert, að ekki sé minnst á Versló og MH – sem báðir hafa verið kvörtunargjarnir í gegnum tíðina.
Reyndar er það gömul saga og ný í tengslum við þessa keppni að það eru sjaldnast kappliðin sjálf sem leiðast út í tuð og skítkast – heldur sjálfskipaðir málsvarar þeirra. Mér hefur t.d. þótt leiðinlegt að lesa sumt af því sem skrifað hefur verið um Pál ísgeir síðustu daga.
Þegar ég spjallaði við blaðamanninn, þá var það frekar á þeim nótum að Íslendingar væru almennt að verða kæruglaðari – sem er e.t.v. dæmi um ameríkanseríngu samfélagsins. Kennarar í grunnskólum kvarta undan því að ekki megi stugga við ólátabelgjum án þess að litlu dýrin snúi upp á sig og hóti klögunum og kærumálum. Meiðyrðamál með háum bótakröfum voru óþekkt fyrir fáeinum árum en færast nú í vöxt. Og hversu fráleitt hefði það ekki þótt fyrir áratug að brottrekinn „herra Ísland“ færi í skaðabótamál vegna „ólöglegrar titilssviptingar“?
Það var heldur ekki ætlunin að gera lítið úr styrkleika Kvennóliðsins. Persónulega fannst mér þau virka sterkari en MH-ingarnir á föstudagskvöldið. Ef ég ætti að styrkleikaraða liðunum í ár myndi ég setja þessi tvö lið í svona 6-7 sæti. Það er svo sannarlega ekkert til að skammast sín fyrir.
Ég stend hins vegar við það að ég yrði afar undrandi ef MH færi alla leið í keppninni, þótt auðvitað sé ekkert hægt að útiloka – sérstaklega ef spurningarnar fara ekki að þyngjast.
En hafi ég móðgað Kvennskælinga biðst ég afsökunar á því. Það var ekki ætlunin.