Tæknisögunördismi
Technology and Culture, besta tímarit í heimi, kom í gær. Er nú þegar búinn að lesa tvær greinar. Aðrar frekar endasleppa um sögu Arkimídesar-skrúfunnar, hina töffaralega um orðræðu stuðningsmanna sólarorkutækninnar 1940 til okkar daga. Orkusagan er flottasta undirgrein tæknisögunnar. Það er svo mikið af rannsóknarefnum hérlendis í orkusögugeiranum og þá ekki bara bundið við vatnsaflsvirkjanir og jarðboranir.
Eitt af því sem mig langar til að sökkva mér ofan í er vetnissamfélagshugmyndin. Reyndar er ég ekki viss um að talsmenn þeirrar hugmyndar geri sér í raun grein fyrir því hvað orðið merkir – að þeir trúi því í raun og veru að tæknibreytingin hefði í för með sér nýtt og öðruvísi samfélag.
Á vetnisgeiranum íslenska virðast nefnilega þrífast hlið við hlið tvær gjörólíkar þjóðir. Annars vegar þeir sem sjá vetnistæknina sem leið til að festa núverandi lífshætti okkar í sessi, að orkusamfélagið breytist ekki í grunninn en orkugjafarnir verði innlendir og ódýrari. Hins vegar þeir sem telja tæknina muni geta gjörbreytt lífsháttum okkar og gildismati. Þannig eru íhaldsmenn á borð við Hjálmar írnason og umhverfishippar á borð við Maríu Maack, gamla náttúrufræðikennarann minn úr MR, í sama vetnis-bátnum en á gjörólíkum forsendum þó. Þetta finnst mér vera heillandi rannsóknarefni.
Ætti maður að fara að huga að því að skella sér í doktorinn? – Æi, nei – það er alltof ávanabindandi að fá launaávísun um hver mánaðarmót…