Stundum skil ég ekki fréttamat íslenskra fjölmiðla.
Allt er í steik. Fullt af fólki óttast að missa vinnuna, húsið, bílinn…
Og samt virðist ægilega mikil orka fréttamanna fara í vangaveltur um hvort Tryggvi Herbertsson og Geir Haarde hafi skilið í góðu og séu ennþá vinir…
OK – nú er líklegast að það sé einhver djúsí kjaftasaga sem gangi á kaffistofum blaðanna (sem er reyndar bara ein kaffistofa á þessum síðustu og verstu.) Kannski slógust þeir á göngum Stjórnarráðsins og annar endaði á að skíta á skrifborð hins… en þá eiga blaðamennirnir annað hvort að láta söguna gossa frekar en að þrástagast á þessum hálfkveðnu vísum.
# # # # # # # # # # # # #
Á kvöld var bræðrabylta. Liðin okkar Bryndísar Zoí«ga, Luton og Grimsby mættust í ýsubænum. Lokatölur urðu 2:2. Jöfnunarmarkið kom í uppbótartíma, þar sem Thomas Craddock skoraði í uppbótartíma. Sá sem lagði upp markið, Jordan Patrick, hafði komið inná skömmu áður. Hann er sextán ára og fjögurra daga og þar með yngsti leikmaðurinn í sögu félagsins.
Auðvitað var betra að fá eitt stig en ekki neitt. Því er hins vegar ekki að neita að róðurinn er rosalega þungur. Eftir tólf umferðir af 46, eru aðeins þrettán stig komin í hús. Það þýðir mínus sautján stig.
Við erum því 26 stigum frá liðinu sem unnið hefur sér inn næstfæst stig (tvö lið falla). Það þýðir að í 12 leikjum höfum við bara dregið 4 stig á andstæðingana og þurfum að brúa 26 stiga bilið í 34 leikjum. Það er djöfull mikið.
Næst er það Bury á Gigg Lane. Það er ekki amalegt nafn á heimavelli.