Hvílíkt kvöld! Hvílík dramatík!
Fór í kvöld á sportbar á Grensásveginum ásamt Ragga og Val að horfa á seinni undanúrslitaleik Luton og Brighton í málningarbikarnum. Málningarbikarinn er skítabikarkeppni liðanna í tveimur neðstu deildunum, en hefur eitt sér til ágætis – úrslitaleikurinn er á Wembley. Það þýðir góðar tekjur í kassann og áhorfendafjöldi sem keppnisliðin hefðu ella bara getað látið sig dreyma um.
Fyrri leikurinn fór 0:0 í Brighton og möguleikarnir því ágætir. Brighton missti mann útaf undir lok fyrri hálfleiks fyrir litlar sakir í stöðunni 1:1 og eftir það var lítil hætta á að við töpuðum í venjulegum leiktíma. Að lokum endaði þetta í vítaspyrnukeppni – þar sem andstæðingarnir voru sigurstranglegri. Markvörðurinn þeirra hafði varið vel að mestu, en lánsstrákurinn okkar (frá Derby) var taugaveiklaður að sjá og ennþá með unglingaspikið í kinnunum.
Samt tókst pjakknum okkar að verja tvær spyrnur – og nú erum við komnir á Wembley.
Ef ég ætti ekki von á krakka á næstu vikum, væri ég þegar búinn að bóka flugfarið til London í aprílbyrjun. Þess í stað ætla ég að láta nægja að horfa á leikinn á einhverri knæpunni. Kannski maður slái þessu bara saman við afmælisveislu???
Luton er sem sagt komið á Wembley í fyrsta sinn í tuttugu ár! Við föllum kannski úr deildarkeppninni í vor – en við fáum þó alltaf þessa viðureign gegn Scunthorpe. (Kristján Guy Burgess er eini Íslendingurinn sem ég veit til að haldi með Scunthorpe.) Það er ekki slæmur plástur á sárið…