Tvær virðulegar bloggfrúr eru (og það nokkuð réttilega) súrar yfir að hafa ekki fengið næga umfjöllun í blogg-þemahefti Veru sem kom út í vikunni. Á kjölfarið hafa þær velt því fyrir sér hvort ekki sé rétt að skilgreina 35 og 37 ára konur sem miðaldra? Virðast þær fremur hallast að því.
Hugtakið miðaldra er vandmeðfarið. Sjálfur notaði ég lengi 26 ára afmælisdaginn sem viðmiðun, enda eru öll afmæli umfram 25 hreinn óþarfi og almennt til ama.
Önnur og betri túlkun á því hvað sé að vera miðaldra er þegar maður hættir að nenna að tileinka sér nýjar hljómsveitir og tónlistarmenn að hlusta á heldur lætur nægja að spila sömu gömlu diskana aftur og aftur. Samkvæmt þeirri skilgreiningu varð ég miðaldra á bilinu 23-24 ára.
Þar sem ég er orðinn sáttur við að vera kominn á þennan stað í lífinu finn ég mig ekki knúinn til að vera umræðufær um það hvort The Dandy Warhols eða hvað-þetta-nú-heitir-allt-saman séu betri eða verri en eitthvað annað. Mér líður vel í mínu gamla og góða geisladiskasafni.
Þess vegna verður mér ekki hnikað með það að The Smiths sé besta hljómsveit í heimi og að Paint a Vulgar Picture sé besta lag allra tíma (ásamt God með Public Image ltd.)
Grípum niður í textann:
I walked a pace behind you at the soundcheck
You’re just the same as I am
What makes most people feel happy
Leads us headlong into harm
Hmmm… þetta er nú fremur niðurdrepandi, en það er jú það sem Smiths-textarnir ganga út á. Hver man ekki eftir:
In my life
Oh why do I smile?
– at people who IÂ’d much rather
kick in the eye?
Hér má lesa hörkufína ástarjátningu til Smiths!