Var kominn langleiðina með að fara að skrifa grein á Múrinn um ljósaperur, en áttaði mig þá á því að Gneistinn væri líklega eini maðurinn sem myndi lesa hana, þannig að það væri alveg eins gott að blogga bara í staðinn.
Þannig er mál með vexti að samkvæmt grein í The Independent eru tækninördar nú að gefa út dánarvottorð glóðarþráðarperunnar, sem lengi hefur verið tekin sem dæmi um lífseiga uppfinningu.
Glóðarþráðarperan hefur nálega ekkert breyst frá því að Edison kynnti núverandi útfærslu til sögunnar og tilraunir til að ryðja henni úr vegi – s.s. flúrperan, hafa ekki megnað að gera það nema á tilteknum sviðum.
Þetta gerist þrátt fyrir þá staðreynd að glóðarþráðarperan er að mörgu leyti meingölluð. Hún spreðar raforku í að hita umhverfi sitt, þannig að einungis lítill hluti orkunnar fer í sjálfa lýsinguna. Þetta er bæði dýrt og getur valdið óþægindum við hitastýringu. Perur af þessu tagi eru viðhaldsfrekar og spænast upp við að á þeim sé kveikt og slökkt.
Svarið við glóðarþráðarperunni eru perur með afriðlum, þ.e. díóðum, sem breyta riðstraumnum í slitróttan jafnstraum. Díóðulýsingin hitar lítið sem ekkert út frá sér og endist margfalt lengur. Marga aðra kosti mætti tína til – en enn sem fyrr er það stofnkostnaðurinn sem vefst fyrir mönnum.
En hvað segir Óli Gneisti – hvenær eigum við að spá því að glóðarþráðarperan hverfi af markaðnum? Fimm ár? Tíu ár?
* * *
Og talandi um Gneistann. Ljótt er að sjá að Goðheima-fyrirlesturinn hafi verið svona slappur. íhugavert að bækurnar verði fjórtán talsins. Hversu margar hafa eiginlega komið út á íslensku? „Úlfurinn bundinn“, „Hamarsheimt“, „Veðmál Óðins“, „Förin til Útgarðar-Loka“ og svo fimmta bókin, líklega um þennan hvimleiða Kark?
* * *
„Never mind the Pollacks“, nýjasta skáldsaga Neils Pollacks, er jafnvel ennþá meiri steypa en búast mátti við. Ég má hafa mig allan við að berja mig í gegnum tuttugu blaðsíður í röð, ekki hjálpar að skilja ekki 80% af rokk-vísununum. En ég skal klára hana!