Ég er búinn að vera aumingi síðustu tíu daga. Ég get viðurkennt það í þennan hóp. Þetta er ekkert til að vera stoltur af, en engu að síður staðreynd. Ég hef nálega engu komið í verk. ítt á undan mér verkefnum og reynt að bæla niður tilhugsunina um önnur. Það er helst að ég hafi staðið mig í að hanga á netinu og sitja og kinka kolli á fundum sem ég hafði ekkert erindi á.
Á gær komst ég hins vegar í framkvæmdastuð. Allt í einu gat ég ekki beðið eftir að hella mér út í verkefni sem setið hafa lengi á hakanum. Ég hafði samband við menn sem ég er búinn að drolla með alltof lengi og fór að þora að hugsa aftur um hluti sem mér hefði þótt yfirþyrmandi fyrir viku síðan.
Ekki kann ég á þessu neinar sérstakar skýringar. Kannski er ég koma mér upp geðsveiflum með aldrinum, kannski er það bara líkaminn að uppgötva að daginn er tekið að lengja aftur. Veit það ekki – og er nokkurn veginn sama. Svo lengi sem ég kem einhverju í verk núna og næstu daga.
Eitt af því sem er hvað efst á blaði, er að rumpa af sýningu sem við Kolbeinn Proppé ætluðum að klára fyrir lifandis löngu. Núna hittumst við á mánudaginn eða þriðjudaginn kemur og munum fara langt með að klára hana á einum degi. Þar mun dólgamarxisminn ráða ríkjum.
Nei, gamanlaust – við Proppé (sem var reyndar í heimsókn á Mánagötunni og lapti kaffi fram yfir klukkan eitt í nótt) ætlum að vinna sýninguna út frá sósíalísku sjónarhorni. Ekkert helvítis „hlutleysi“, enda er það yfirleitt bara annað orð yfir afstöðuleysi sem gerir ekkert annað en að styðja óbreytt ástand. Viðfangsefnið er pólitískt í eðli sínu og um það verður fjallað á pólitískan hátt. Það vantar miklu meiri pólitík í sögusýningar á Íslandi. – Ójá.
* * *
Evrópumótið byrjar í kvöld í handboltanum. Það er nú ólíkt skemmtilera að fylgjast með þessu móti en heimsmeistarakeppninni sem byrjar á kjánalegum 100:12 sigrum á Botswana og Tuvalu. Held ég bjóði mér í heimsókn til gömlu. Það er alltaf gaman að horfa á handbolta með pabba – þótt hann sé liðónýtur þegar kemur að fótboltaglápi.