Hér með hef ég ákveðið að taka upp nýja vinnureglu í samskiptum mínum við annað fólk. Hún er á þá leið að eftirleiðis mun ég neita að tala við aðrar manneskjur, nema þær hafi lesið grein Sverris Jakobssonar á Múrnum um Fallúja.
Dæmi:
(Síminn hringir á Minjasafninu)
Blogglistamaðurinn #: Minjasafn, Stefán.
Rödd í símanum: Góðan daginn, er þetta á Minjasafni Orkuveitu Reykjavíkur?
Blogglistamaðurinn #: Já, stendur heima.
Rödd í símanum: ígætt, xxx heiti ég og er að hringja vegna…
Blogglistamaðurinn #: Afsakaðu, áður en lengra er haldið – mætti ég spyrja hvort þú sért búin að lesa greinina um Fallúja á Múrnum í dag?
Rödd í símanum: Ha, nei – hvað…
Blogglistamaðurinn #: Nei, því miður. Ég get einfaldlega ekki staðið í samskiptum við fólk sem gerir sér ekki grein fyrir þeim atburðum sem eru að eiga sér stað þarna suður frá. Á þessum töluðum orðum er verið að stráfella fólk í okkar nafni. Hrokinn og mannfyrirlitningin sem í framferði Bandaríkjahers felst er slík að enginn má standa aðgerðalaus hjá.
Rödd í símanum: Ha?
Blogglistamaðurinn #: Mætti ég ekki biðja þig um að leggja á núna. Lesa greinina og hringja svo aftur. Þá skal ég sjá hvað ég get hjálpað þér. Heyrumst síðar.
(Símtali slitið)
Hvet alla blogglesendur til að taka upp sömu siði.