Fótboltabömmer
Æi, æi, æi! Helvítis FH-ingarnir unnu stórsigur á Þórsurum í gær og virðast vera að komast á gott skrið. Það verður erfitt að stöðva þá úr þessu – og ég sem hafði einmitt verið að sigta þá út sem vænlega fallkandídata. Á sama tíma er allt í steik hjá Fram, stjórnarmenn og stuðningsmenn rífast á spjallrás félagsins og ég veit ekki hvað. Ég trúi því ekki að við séum að fara niður úr deild dauðans! (Og það þrátt fyrir að vera með skömminni skárra lið en undanfarin ár…)
Annars er akkúratt kominn sá tími ársins þar sem ég byrja að tala mig upp í enska boltann í stað hins íslenska. Luton-menn verða nýliðar í 2. deildinni, en veðbankar eru að spá þeim svona 6-7 sæti. Það væri ekki dónalegt að komast í úrslitakeppnina strax í fyrstu tilraun en ég teldi þó vænlegra að taka fyrst eitt ár í að festa sig í sessi í deildinni áður en hoppað er aftur upp um deild.
Hvern er ég að blekkja? Á febrúar-mars verður Luton búið að fokka öllu upp og ég byrjaður að setja mig í stellingar fyrir vorleikina með Fram – sannfærður um að núna sé komið að því! Illi vítahringurinn heldur áfram með einstaka hliðarsporum, eins og þessi örfáu tímabil sem Framararnir standa sig í handboltanum eða Hearts gerir einhverjar rósir í skoska boltanum.
Hvers vegna gerðist ég fótboltaáhugamaður? Þessu fylgir lítið annað en þjáningar og pína…