Dónakrakkar
Á morgun komu ellefu ára börn í Rafheima. Mér krossbrá þegar hópurinn mætti, því honum fylgdu fjórir fullorðnir. Það er yfirleitt merki um 2-3 alvarlega ofvirk börn og stríðsástand meðan á heimsókn stendur. Sem betur fer var skýringin sú að þetta voru kennaranemar í vettvangsferð.
Börnin voru spök, einkum eftir að ég var búinn að hasta aðeins á þau í upphafi, þó fór einn pjakkurinn nærri því að slá mig út af laginu. Hann var sem sagt í peysu sem á var flennistór mynd japönsk Manga-skrípamynd af hjúkku í efnislitlum búningi og flennistór brjóstin út um allt. Ég er orðinn nokkuð vanur því að sjá svona flíkur á 14-15 ára unglingunum, en það stuðar mig alltaf að sjá svona kríli í þessum múnderingum.
Reyndi að rifja upp hvernig maður var sjálfur sem smápatti. Þá var pukrast með Brandarabankann og ljósbláu skrípamyndirnar úr honum. Engum okkar strákanna hefði dottið í hug að lesa þetta á almannafæri eða gangast við að gjóa augunum í þessar skrípamyndir. – Hvað þá að það hefði komið til greina að auglýsa það með því að ganga um með svona myndir á bringunni. – O tempora! O mores!
* * *
Rassvasaheimspeki: Hvernig stendur á því að á hverju einasta heimili er til býsnin öll af málmherðatrjám, samt veit enginn hvaðan þau koma?
* * *
Feministabókin sem Steinunn talar um er eftir Germaine Greer og er síðbúið framhald af „The Female Enuch“, en hana þekkja vitaskuld allir feministar. – Er ég langsvalastur í konudagsgjöfunum? Já, ég held það!