Eins og flestir lesendur þessarar síðu ættu að vita er besti og frægasti bloggari landsins mikill hobbýmálfræðingur og er sífellt reiðubúinn að rífast við orðabókina.
Sem ég var að raka mig í gær, með sköfunni minni sem ég fékk senda frá einhverjum heildsalanum fyrir tíu árum síðan og nota enn, (ótrúlegt hvað margir kalla rak-sköfur „rakvélar“ þótt enginn sé í þeim vélbúnaðurinn, fór ég að hugsa út í þetta fáránlega orð rakstur.
Orð þetta er augljóslega fengið úr landbúnaðarmáli, þar sem bændur og búalið „raka“ saman heyinu. Á sama hátt er ljóst að sá eða sú sem bjó til þessa myndlíkingu veit jafnvel minna um landbúnaðarstörf en írmann Jakobsson (sem hreykir sér af því að þekkja ekki muninn á gegningum og sauðburði).
Við rakstur á túnum er nefnilega bara verið að raka saman því sem áður hefur verið slegið. Grasið er ekki rifið upp úr jörðinni með hrífuhausunum, enda væri slíkt óvinnandi vegur.
Af þessu má sjá hversu fáránlegt er að tala um rakstur, þegar hárbeittri egg er rennt eftir andlitinu og hár sneidd niður við rót. Þess í stað væri eðlilegt að tala um „slátt“. Dæmi: Ósköp er að sjá þig svona loðinn um kjammana. Farðu nú inn á baðherbergi og sláðu á þér andlitið með sláttuspaðanum! (Sláttuspaði = rak-skafa).
Þessar lagfæringar á tungumálinu hefðu vitaskuld frekari breytingar í för með sér. Rakarar myndu t.d. eftirleiðis heita sláttumenn eða jafnvel sláttutæknar ef konur í stéttinni hefðu athugasemdir við „manns“-endinguna. Þá myndu heimspekingar spyrja: „Hver slær sláttumanninn“ og sigurvegarinn í keppni hárgreiðslufólks gæti fengið viðurnefnið „sláttumaðurinn slyngi“.
Spurning hver leggi í að benda Merði írnasyni og félögum í Orðabókinni á þessar lagfæringar?