Steinunn er mikil knattspyrnuáhugakona. Hún horfir hins vegar aldrei á fótbolta og fylgist ekkert með úrslitum leikja.
Virðist staðhæfingin hér að ofan eitthvað mótsagnakennd? Tja, hún er varla mikið skrítnari en allar fréttirnar af nýju könnuninni sem sýnir fram á að Íslendingar séu gríðarlega Kristnir, þeir leggja bara enga rækt við trú sína.
Íslendingar fara ekki í kirkju. Það vissu allir. Færri vissu að (ef marka má sérfræðing frá Guðfræðistofnun Hí) að skýringarinnar sé að leita í gamla bændasamfélaginu, þar sem prestarnir þurftu að þjóna svo mörgum kirkjum að þeir gátu ekki messað nema stopult á hverjum stað. Nú getur landinn vissulega verið seinn að fatta, en er ekki frekar ólíklegt að þjóðin skrópi í messur vegna þess að hún sé ekki enn búin að átta sig á að opið sé alla sunnudaga?
Annars er auðvelt að gera alla Kristna með því að leika sér með skilgreiningarnar. Þannig virðist það orðið hálfgert aukaatriði að trúa á meyfæðinguna, upprisuna, Jesú Krist eða jafnvel Drottinn allsherjar – það er nóg að halda í „barnatrúnna“. Það þýðir í raun að nægilegt er að reyna að vera góð manneskja, sparka ekki í dýr eða skvetta á gangandi vegfarendur í umferðinni. (Það má skvetta á hjólreiðamenn – enda er það þjóðaríþrótt.)
En erum við góðir prótestantar? Samkvæmt Max Weber er skilgreiningin á þeim þjóðflokki á þá leið að hann veit ekkert skemmtilegra en að vinna og lítur á frídaga og helgar sem illa nauðsyn. Miðað við það er stelpan sem afgreiddi mig í verslun áðan ekki góður prótestant. Hún kvaddi með orðunum: „Takk fyrir og góða helgi…“ – Á HíDEGINU Á FIMMTUDEGI? Bölvuð páfavilla!