Það hlýtur að vera drullusvekkjandi að tapa naumlega í prófkjöri eða verða undir í uppstillingu á framboðslista. Ég skil t.d. vel að Guðrún Ögmundsdóttir sé stúrin að hafa tapað hjá Samfylkingunni og fallið af þingi. Það býst engin við öðru en að hún kveinki sér undan prófkjörum og óréttlæti þeirra, enda vantaði hana bara herslumuninn.
Kristinn H. Gunnarsson má líka vera svekktur. Mig minnir endilega að hann sé menntaður stærðfræðingur, en að þessu sinni misreiknaði hann sig. Úr því að hann ákvað að hjóla í Magnús í efsta sætinu, mátti hann vita að ósigur felldi hann niður í þriðja sætið úr því að Herdís þessi var í raun ein í kjöri í annað sætið. Þetta eru í raun barnaleg mistök hjá Kristni. Auðvitað átti hann að bjóða „sína manneskju“ fram í annað sætið – þannig hefði hann mögulega getað hirt tvö efstu sætin í kjörinu, en að öðrum kosti verið nokkuð tryggur með annað sætið þar sem hans eigin stuðningsmenn hefðu síður kosið Herdísi í það sæti.
Hvernig er það annars með nýju reglurnar um fjármál stjórnmálaflokka – myndi sérframboð Kristins H. Gunnarssonar, sem er sannarlega sitjandi þingmaður, fá ríkisstyrki? Eða yrði Kristinn að bjóða fram gegn ríkisstyrktum fyrrum flokksfélögum sínum en vera á sama tíma bannað að fá umtalsverða styrki frá fyrirtækjum og einstaklingum? Það væri augljóslega tóm vitleysa.
Guðrún Ögmunds og Sleggjan mega semsagt vera svekkt núna. Það er ekki þar með sagt að svekkelsið sé að öllu leyti réttmætt, en það er skiljanlegt. Það er bara mannlegt að bregðast þannig við tiltölulega naumum ósigri.
En svo eru það hinir – sem eru kaghýddir í prófkjörum. Þeir sem töldu sig hafa úr háum söðli að falla en skröpuðu svo botninn og fengu álíka mikið og ungliðarnir sem buðu sig fram til að halda uppi fjöldanum. Dæmi um slíkan frambjóðanda er Mosfellingurinn Valdimar Leó.
Nú hefur Valdimar Leó verið á þingi upp undir hálft kjörtímabil, en er gjörsamlega óþekktur eftir. Það minnisstæðasta á hans þingferli var atvikið þar sem hann fékk að gera hlé á þingræðu til að bregða sér á klósettið. Um hvað ræðan fjallaði veit enginn.
Valdimar Leó hafnaði í fjórtánda sæti í prófkjöri Samfylkingar í SV-kjördæmi. Það er slátrun sem helst má líkja við það þegar Allaballarnir tóku Guðmund í Iðju af lífi í forvali til borgarstjórnar eða þegar íhaldið losaði sig við Svein Andra frænda minn um árið. Sem sagt: algjört burst.
Eftir svona afhroð myndi maður ætla að Valdimar Leó gripi til þess bragðs sem hann kann best – þ.e. að láta sem minnst á sér bera. En þess í stað er uppi á honum typpið. Hann telur útkomu sína í prófkjörinu nú vera sönnun þess að prófkjör virki ekki. Aðrir kynnu að segja að sú staðreynd að hann náði sjötta sætinu síðast sé betri sönnun þess að prófkjör séu gölluð.
Það er eftirtektarvert að viðbrögð Samfylkingarinnar við þessu brotthlaupi eru mjög hófstillt. Margrét Frímannsdóttir lét að því liggja að rétt væri að þingmaðurinn segði af sér, en hvorki varaformaðurinn né þingflokksformaðurinn hafa talað á þeim nótum. Næstu varamenn eru Jón Kr. Óskarsson og Sandra Franks – varla skýrir það áhugaleysi flokksforystunnar á að halda óbreyttri stærð þingflokksins?
Annars er ágætt að nota tækifærið til að kvarta yfir Alþingsvefnum. Á þessari síðu má finna pdf-fæla með framboðslistum til Alþingis 1995 og 1999. Sök sér að þingið hafi ekki látið slá inn eldri framboðslista (sem væri þó sjálfsagt og eðlilegt mál) en fjandakornið að þeim hafi ekki tekist ennþá að setja inn listana frá 2003…
Enn og aftur óska ég eftir því að einhver slyngur stjórnmálaáhugamaður setji upp vefsvæði með úrslitum kosninga, jafnt forseta-, þing- og sveitarstjórnakosninga á einum stað – með öllum framboðslistum og upplýsingum um kjörsókn. Er þetta ekki rakið BA-verkefni fyrir stjórnmálafræðinema – og mætti ekki láta Félagsvísindastofnun hýsa slíkan vef og uppfæra í framtíðinni?