Fyrir nokkrum árum, þegar bloggið var farið að vekja athygli sumra fjölmiðlamanna sem sérkennilegur menningarkimi (löngu áður en hálf stéttin byrjaði að blogga í sömu vikunni og áleit fyrirbærið það svalasta sem fram hefur komið síðan Mondays tóku Kinky Afro) ákvað eitthvert bókaforlagið að nýta sér hæpið og auglýsa „fyrstu bloggbókina“. Það var bókin „Vaknað í Brussel“ eftir Betu rokk.
Það tók bókmenntafræðinga enga stund að skjóta þann merkimiða í kaf. Bókin hennar Betu var ekki bloggbók. Hún var hins vegar bók eftir rithöfund sem jafnframt bloggaði í sínum frístundum.
Stíll bókarinnar var svo sem frjálslegur, sem ef til mátti telja til marks um einhver „blogg-áhrif“, en þetta var þó ekki byltingarkennt á nokkurn hátt. Sögur um fæðingu fyrstu bloggbókarinnar voru stórlega ýktar.
Einhverjar umræður kviknuðu um hvaða kröfur bók þyrfti að uppfylla til að geta í raun talist „bloggbók“ – og hvort bók gæti yfir höfuð verið blogg. Fljótlega koðnuðu þær þó niður.
Mér vitanlega hefur enginn annar en Beta rokk gert kröfu til þess að hafa skrifað bloggbók. Fyrsta íslenska bloggbókin er því enn óútkomin.
Á dag hitti ég hins vegar mann sem stefnir að útgáfu slíkrar bókar á árinu. Þar er um að ræða raunverulega „bloggbók“, þar sem hún verður borin uppi af bloggfærslum sem hann er að senda frá sér um þessar mundir. Ójá – þið lásuð það fyrst hérna!
# # # # # # # # # # # # #
Fyrir helgi komst fjölskyldan á Mánagötu að því hvers vegna heimabrugg á að standa upp á endann, en ekki liggja á hlið. Það er ekki bara út af botnfallinu sem fylgir svona heimilisiðnaði – heldur vegna þess að í láréttri stöðu getur korktappinn skotist úr stútnum og innihaldið bunast yfir stofugólfið.
Þessir rauðvínsblettir eru hvimleiðir, subbulegir og erfitt að uppræta með öllu. Ekki ósvipað Moggablogginu.