Frá því að við Steinunn tókum saman, höfum við farið margoft austur á Norðfjörð og drukkið ófáan kaffibollann (eða bjórkrúsina) hjá vinum og ættingjum. Eitt algengasta umræðuefnið – fyrir utan almennt kurteisisspjall – hefur verið stóriðjumálið: álverið á Reyðarfirði og Kárahnjúkavirkjun. Við höfum svo sem ekkert verið að karpa um þessi mál, enda það ekkert markmiðið. Á sumum tilvikum hefur meira að segja verið þegjandi samþykki um að láta efnið kyrrt liggja.
Eitt algengasta umkvörtunarefni þeirra sem stutt hafa framkvæmdirnar er að fólk á höfuðborgarsvæðinu líti sér ekki nær. „Hvers vegna hafa allir fyrir sunnan svona miklar skoðanir á framkvæmdunum hérna? Af hverju mótmælir enginn álversstækkun í Hvalfirði eða í Straumsvík? Hvers vegna amast enginn við jarðgufuvirkjunum á Hellisheiði eða öllum háspennulínunum sem rústa umhverfinu?“ – Þessi þögn umhverfisverndarsinna um framkvæmdir á SV-horninu hefur farið ósegjanlega í taugarnar á fólkinu fyrir austan og verið talin til marks um meiriháttar hræsni.
Allar þessar ræður rifjast upp fyrir mér þegar andstæðingar álversins í Straumsvík eru nú sakaðir um NIMBY-isma, það er: að amast einungis við framkvæmdum sem eigi sér stað í bakgarðinum heima hjá þeim.
Það er greinilega vandratað hjá álversandstæðingum. Ef þeir andæfa álverum í fjarlægum landshlutum eru þeir hræsnarar. Ef þeir mótmæla þeim heimafyrir eru þeir sérgæskupúkar.
Sjálfur er ég alveg til í grafa Moggabloggið í bakgarðinum mínum… djúpt í jörðu.