Fótbolti og pólitík eiga meira sameiginlegt en flesta grunar – og það sem meira er, fótboltinn er yfirleitt aðeins á undan pólitíkinni að taka upp nýjungar.
Hér í gamla daga voru þjálfarar fótboltaliða reknir ef þeir þóttu ekki ná nægilega góðum árangri. Knattspyrnuþjálfarar göntuðust meira að segja með það að enginn væri maður með mönnum í stéttinni nema hann hefði verið rekinn…
Fyrir nokkrum árum fór þetta að breytast. Knattspyrnuþjálfarar eru ekki lengur reknir, heldur íhuga þeir stöðu sína og komast svo að sameiginlegri niðurstöðu með stjórnendum félaganna um starfslok.
Á aðdraganda brottreksturs… afsakið – sameiginlegs samkomulags… er yfirleitt tímabil stuðningsyfirlýsingar – þar sem stjórnendur viðkomandi félags keppast við að lýsa fullu trausti í garð þjálfarans. Því hástemmdari og tíðari sem stuðningsyfirlýsingarnar verða, þeim mun feigari er þjálfarinn.
Þessi tíska hefur nú hafið innreið sína í pólitíkina. Pólitíkusar eru ekki lengur reknir – þeim er drekkt í stuðningsyfirlýsingum sem að lokum endar með „samkomulagi beggja aðila um starfslok“.
Bojj, ó bojj – hvað Vilhjálmur er búinn að vera…