Vef-Þjóðviljinn lagði út af færslu hér á þessari síðu á dögunum, eins og lesa má hér. Nafnlausu einstaklingshyggjumennirnir skamma mig fyrir að vilja ekki skamma ríkiseinokunina. Ætli það sé ekki best að bæta snarlega úr því.
Afstaða mín til íTVR er flókin og margþætt. Fyrir mig, prívat og persónulega, gagnast búðirnar harlavel. Við hjónin erum engir sérstakir víngæðingar. Við kaupum yfirleitt léttvín í verðflokknum 1600-2200 kr. Lengi vel vorum við mest í áströlsku og suður-amerísku, en í seinni tíð hafa ítalía og Spánn einkum orðið fyrir valinu
Fyrir fólk með svona fábrotinn léttvínssmekk er íTVR að gera góða hluti. Mér skilst hins vegar að þeir sem gera meiri kröfur séu ekki jafnánægðir með úrvalið. Gæðavín séu fá og geðveikislega dýr. Á sama hátt vantar hræódýra draslið sem selt er í bensínstöðvum í útlöndum. ífengisskattlagningin hérna heima, sem miðast við vínandaprósentu, ryður því einfaldlega út af markaðnum hérna.
Á bjórnum er Ríkið darpara. Þar vantar ekki rekkana af lager-bjórum sem allir eru eins. Sem betur fer er standardinn á íslensku framleiðslunni á uppleið (sem minnir mig á að nýi Stout-bjórinn frá Viking er bara ágætur), en erlenda deildin er skringilegur samtíningur og verðlagningin stundum út úr kortinu – sbr. að selja billegan breskan ale eins og um lúxusvarning væri að ræða.
Viskýið er kapítuli útaf fyrir sig. Þar er stundum háflóð en stundum útfjara. Núna er viskýúrvalið með bærilegasta móti og þá bregðast áhugamenn við með því að hamstra.
En hvar liggur ábyrgðin? Hvenær er við ríkisstofnunina íTVR að sakast, hvenær við lagaumhverfi hennar og hvenær við byrgja? Það er afar misjafnt. – Varðandi viskýið er sökin að talsverðu leyti hjá heildsölunum. Á bjórnum og léttvíninu eru það frekar sölureglurnar, sýnist mér.
Ríkið gæti þó staðið sig miklu betur á mörgum sviðum – og verður að gera það, til að réttlæta sölueinokununa. Það er til dæmis ekki ásættanlegt að það séu aðeins sex vínbúðir í Reykjavík. Þær þyrftu að vera a.m.k. tvöfalt fleiri.
Ríkið verður líka að gera meira í að kynna þá þjónustu sem það þó býður uppá. Félagi minn, sem býr uppi á Skaga, hafði lengi barmað sér yfir að geta ekki keypt ákveðnar bjórtegundir þar uppfrá og reyndi að slá tvær flugur í einu höggi og versla í íTVR í höfuðborgarferðum – nýverið komst hann að því að það sé hægðarleikur að panta vörur milli útibúa… – Þetta er þjónusta sem er ekki kynnt og fólk nýtir sér því ekki.
Heimasíða íTVR er drasl. Þar ætti að vera hægt að sjá nákvæmlega hvaða vörur séu í boði og þá hvar. Þess í stað virðist hún sífellt vera í endurskoðun og ógagnsæ í meira lagi. Þetta á að vera forgangsatriði að laga. Jafnframt þyrfti að auka kynningu á því hvað má og hvað má ekki varðandi innflutning á áfengi. Skyldi fólk t.d. gera sér almennt grein fyrir því að hver sem er má panta sér áfengi á netinu og fá það sent til sín, svo fremi að viðkomandi greiði skatta og skyldur? Ég efast um það.