Um þessar mundir er ég að ganga frá ýmsum skjölum sem fara aftur upp í Framheimili og sem ég notaði við sagnritunina. Þar er meðal annars ræðustúfur sem ég las mér til mikillar ánægju, en notaði reyndar ekki í bókina.
Þetta er ávarp – minni félagsins – samið fyrir sextíu ára afmælishátíðina árið 1968. Hún er með rithönd afa, að mér sýnist og af samhenginu sýnist mér hann vera höfundurinn. Stærstur hluti ræðunnar er klassísk upprifjun á stærstu þáttunum í sögu félagsins og svo almennar óskir um velfarnað og glæsta sigra. Um miðbikið er hins vegar áhugaverður bútur:
„Það er kannski ekki rétti vettvangurinn að koma með framfaratillögur í félagsmálum í afmælishófi. En þó langar mig að gauka því að ráðamönnum hér, hvort ekki væri athugandi að ríða á vaðið með knattspyrnudeild kvenna við hentugt tækifæri. – Og e.t.v. gæti það endað með því að allir flokkar ættu sér að lokum hliðstæðu í kvennaröðum félagsins – jafnvel Old Boys.“
Mér finnst magnað að sjá þessar hugleiðingar settar fram árið 1968 og er hæstánægður með gamla manninn. Þarna eru enn fjögur ár í að efnt sé til fyrsta Íslandsmótsins í kvennaknattspyrnu. Fyrsti kvennaknattspyrnuleikurinn hérlendis fór fram sumarið 1968, þar léku handknattleikskonur úr Fram og KR. Langur tími átti eftir að líða uns yngri flokkar kvenna náðu hér fótfestu – hvað þá að þeir yrðu jafnmargir og hjá strákunum.
Mér vitanlega er ekki keppt í „Old Girls“-flokki á vegum KSí. Sú hugmynd afa hefur því ekki enn orðið að veruleika, 41 ári seinna…