Hjónarúmið á Mánagötunni snýr í austur og vestur. Það er engin útpæld hugmyndafræði á bak við þessa legu, heldur mótast það af plássi í íbúðinni, staðsetningu ofna o.þ.h.
Ólína sefur uppí hjá okkur. Hún hefur gert það frá upphafi og við erum ekki enn farin að hafa okkur í að venja hana af því. (Ég veit, líklega verður þetta þess valdandi að hún fæst ekki til að sofa í eigin rúmi fyrir en á táningsaldri…)
Á sjálfu sér er rúmið hæglega nógu stórt fyrir þrjá. Vandinn er hins vegar að Ólína trúir ekki á að liggja í austur og vestur, heldur er snýr hún sér alltaf í sömu átt – sem mér reiknast til að sé um það bil áttin til Mekka. Eina rökrétta skýringin á þessu er að barnið sé múslimi.