Ég hef verið í tveimur stjórnmálaflokkum – Alþýðubandalaginu og VG. Auðvitað mótast hugmyndir mínar um hvernig stjórnmálaflokkar „eiga“ að starfa af þessari reynslu.
Ef upp kom stórmál í Alþýðubandalaginu, t.d. í tengslum við mögulegar stjórnarmyndanir, þátttöku í kosningabandalögum eða aðferðir við röðun á framboðslista – þá hefði enginn talið neitt skrítið við það ef Ólafur Ragnar eða Margrét Frímannsdóttir mættu á stóran fund sem haldinn væri um málið. Reyndar hefði maður hálft í hvoru búist við að sjá stóran hluta þingflokksins, a.m.k. ef fundurinn væri haldinn á starfstíma þingsins.
Hvorki Margrét né Ólafur komu frá Reykjavík, en samt hefðu allir talið það sjálfsagt að þau létu sjá sig á hitafundi um borgarmál – og það hefði verið jafn eðlilegt að þau tækju til máls. Á slíkum fundi hefðu menn hreinlega vænst þess að þingmenn flokksins í kjördæminu mættu, hlustuðu og segðu sína skoðun.
Sömu sögu er að segja um VG. Engum þætti skrítið að sjá Steingrím Joð. á mikilvægum borgarmálafundi og líklega yrði fundið að því ef þingmenn flokksins í borginni mættu ekki.
Á ljósi þessa fannst mér uppákoman hjá Sjálfstæðismönnum í gær vera kyndug. Fréttamenn slá því upp sem dramatískum viðburði að formaður Sjálfstæðisflokksins og efsti maður í öðru Reykjavíkurkjördæminu komi og flytji ræðu á fulltrúaráðsfundi í borginni! Mikið hlýtur það að vera sérkennilegur kúltúr ríkjandi innan þessa flokks ef það telst vera merki um mikla krísu að formaðurinn mæti á félagsfund…