Nú ætti fárinu vegna valsins á besta leikmanni Íslandsmótsins í knattspyrnu kvenna að fara að ljúka. Ótrúlegasta lið er búið að stíga fram og kynna sig sem sérstaka sérfræðinga um kvennafótboltann og úrskurða um það hver sé best allra.
Tónninn í umræðunni er yfirleitt sá að stelpurnar í deildinni hafi farið ótrúlega illa að ráði sínu og stórskaðað greinina með því að láta annarlegar hvatir ráða vali sínu. Ég held reyndar að hægt sé að horfa á málið frá öðru sjónarhorni:
Ef við skoðum listann yfir þá karla sem hafa verið valdir leikmenn ársins frá því að fyrst var kosið 1984 kemur í ljós að á þessum 24 árum hafa 23 einstaklingar orðið fyrir valinu. Daninn Allan Borgvardt var valinn 2003 og 2005 – annars hefur nýr maður verið valinn á hverju ári.
Almenna reglan í valinu á besta leikmanninum í karlaboltanum er sem sagt sú að dreifa upphefðinni sem víðast. Auðvitað hefur þetta ekki raðast svona fyrir tilviljun. Það skal enginn segja mér annað en að fróðir menn hafi í gegnum tíðina lagst yfir það hvaða leikmenn eigi farsælan feril en hafi ekki enn hlotið titilinn.
Á kvennaboltanum er dreifingin ekki jafngóð. Þar hafa 15 konur unnið á 22 árum. Aldrei hefur það þó gerst að sama knattspyrnukonan hafi verið valin oftar en tvisvar í röð. Skýringin á þessu er líklega sú að það er um færri keppendum að ræða og erfiðara að komast hjá því að velja sömu leikmenn oftar en einu sinni. Ef sú tilgáta er rétt, ætti það að vera til marks um vaxandi styrk kvennaboltans ef þeim tækist að koma því eins við og hjá körlunum – að nýr einstaklingur væri valinn á hverju ári.
Mér sýnist því eðlilegra að líta á valið á knattspyrnukonu deildarinnar sem rökrétt framhald af ríkjandi hefð í fótboltaheiminum – frekar en merki um sértaka sjálfseyðingarhvöt kvennaboltans eða sönnun þess að konur séu konum verstar.