Eins og fram hefur komið á þessum vettvangi vinnur besti og frægasti bloggari landsins (og hugsanlega Norðurlandanna – í það minnsta utan Finnlands) að því að fylla upp í annars glæsilegt teiknimyndasögusafn heimilisins að Mánagötu. Þetta geri ég með því að droppa öðru hvoru inn á fornbókaverslanir, Kolaportið og Góða hirðinn og kaupa þar skrípó – þó með þeim fyrirvara að bækurnar mega ekki kosta of mikið. Ég er ekki ennþá orðinn klikkaður safnari sem tekur bækur fram yfir bjór, bensín og matvæli.
Þetta er góð fjárfesting og mun margborga sig þegar vinir og kunningjar geta í framtíðinni komið með gríslingana sína í heimsókn og þau verið til friðs tímunum saman við að skoða teiknimyndabækur. Auk þess sem það er fínt að grípa í þetta, þótt ég kunni sögurnar meira eða minna utanbókar. Ég lærði að lesa af teiknimyndasögum þegar ég var fimm ára. Mamma kenndi mér stafina og ístríkur, Strumparnir og Fláráður stórvesír sáu um hitt.
Nú stendur mér til boða að kaupa nokkuð magn af hinum fjóru fræknu á 400 kr. stykkið. Þetta eru bæði klassískar bækur eins og: „Fjögur fræknu og vofan“ & „Fjögur fræknu & harðstjórinn“ en einnig nýrri og slappari bækur eins og „Fjögur fræknu og Búkolla“ & „fjögur fræknu & þrumugaukurinn“. – Spurningin er hvort ég eigi að slá til? Vandinn er að ég hef aldrei verið hrifinn af þessum bókum – nema þá kannski helst „Fjórum fræknum og gullæðinu“ & „Fjórum fræknum og hvíthattaklíkunni“.
Aðalástæða þessa er sú að aðalsöguhetjurnar fara ósegjanlega í taugarnar á mér. Búffi er standard fituhjassinn sem til er í óteljandi útgáfum í hvers kyns teiknimyndasögum, gamanmyndum og barnabókum. Doksi er kilsjukenndi bókaormurinn. Dína er gjörsamlega óþolandi kvenpersónan sem hefur ekkert til brunns að bera. Og Lastík – tja, ég myndi aka yfir hann ef ég sæi hann á götu.
Er ég kannski bara að vanmeta þessar bækur? Eru þær ómissandi á hverju menningarheimili? Spyr sá sem ekki veit.