Tilgangur sagnfræðinga er að skemmileggja alla rómantík og spilla góðum sögum með því að megna þær staðreyndum. Næstbesti bloggarinn ræðir í dag Steinkudys og segir: Mig grunar að ég ein viti hvar Steinkudys er á Skólavörðuholti. Hún er undir íbúðarhúsi.
Annars skiptir það ekki máli því þessi dagur er ónýtur. Á kjölfar þessarar yfirlýsingar hafa svo orðið nokkur skoðanaskipti um málið á spjallsvæði Þórdísar.
En þá er komið að því að eyðileggja þessar vangaveltur:
Sagan af því þegar Steinkudys var rutt úr vegi hefur verið skráð. Það gerði írni Óla blaðamaður, en hann uppástendur að skrif hans um málið í ársbyrjun 1915 hafi verið fyrsta sagnfræðilega verkefnið hans – en síðar átti írni Óla eftir að skrifa óhemjumikið um sögu Reykjavíkur frá öllum hliðum.
Um þessar mundir var unnið að stórfelldu grjótnámi á Skólavörðuhæð vegna gerðar Reykjavíkurhafnar. Matthías Þórðarson, fornminjavörður var tíður gestur á vettvangi, enda stöðugt vakandi fyrir möguleikanum á að rekast á fornleifar. Á janúarbyrjun kom Matthías að þar sem verið var að rjúfa dysina. Hann rekur þá aukun í timbur og ætlar að það muni vera kista Steinunnar. Sendi hann verkamennina heim og réðst í að rannsaka kistuna ásamt blaðamanninum unga.
Matthías lét flytja kistuna á brott og verkamennirnir fjarlægðu grjótið úr dysinni og má slá því föstu að það sé allt komið oní hafnargarðinn núna. Rannsókn á beinunum sýndi heins vegar að þau voru illa fúin. Höfuðkúpan hafði verið söguð sundur við krufningu á sínum tíma, en þáverandi landlæknir hafði látið kryfja líkið og úrskurðað að banamein Steinku hefði verið slag, en sögur höfðu gengið um að henni hefði verið byrlað eitur. Að rannsókn formninjavarðar lokinni voru beinin greftruð í gamla kirkjugarðinum við Suðurgötu að viðstöddum u.þ.b. 20 manns. Gröfin mun vera í suðvesturhorni garðsins, en óljóst hvort nokkur hafi hirt um að merkja leiðið.
Þannig var það nú börnin mín.