Meðal þeirra sem rötuðu á lista tíu efstu í valinu á íþróttamanni ársins er einn dansari. Það finnst mér skrítið. – Ekki vegna þess að ég dragi í efa að viðkomandi dansari sé flinkur á ballskónum, heldur vegna þess að mér finnst dans varla flokkast undir að vera íþrótt.
Fordómar? Kannski.
Skák og bridds falla að mínu viti ekki undir skilgreininguna „íþróttir“ og um það virðist íþróttasambandið vera sammála mér. Ég er sömuleiðis sammála því að vaxtarækt eigi ekki að teljast til íþrótta. Kraftraunir (draga vörubíla, lyfta hveitisekkjum o.þ.h.) eru heldur ekki tækar í þann flokk, þótt þær eigi samt meira skylt við raunverulegar íþróttir en sumt það annað sem fellur undir þann flokk.
Hestamennska finnst mér heldur ekki að eigi að flokkast undir íþróttir. Þegar Sigurbjörn Bárðarson var valinn íþróttamaður ársins botnaði ég ekkert í því hvers vegna gengið var framhjá hestinum hans.
Á sama hátt finnst mér hæpið að fella „tækjagreinar“ á borð við siglingar, kappakstur og jafnvel bobsleðabrun í sama flokk og frjálsar, sund og fótbolta. Ég veit að núna verður hrossalobbýið og allir Formúluaðdáendurnir æfir, en svona er það nú bara.
Snóker er að mínu viti heldur ekki íþrótt. Sport sem hægt er að iðka á jólabuxunum gengur ekki upp í kollinum á mér.
Almenningsíþróttir eru heldur ekki alvöru íþróttir. Kvennahlaupið, skokk á Ægisíðunni og Ólafur Ragnar að gera hnélyftur í einhverjum tækjum á víðavangi – það eflaust voða holt og gott, en ekki íþróttir…
Jamm.
* * *
Þar til rétt í þessu hafði ég sloppið í gegnum desembermánuð án þess að heyra Jólahjól. Nú er sú sæla á enda.