Gat ekki setið á mér lengur og hringdi í Anton Holt.
Hann hafði ekki séð bókina, en taldi að þarna hefði útgefandinn birt gamla blaðamynd í misgripum. Á aðdraganda myntbreytingarinnar hafi blaðamenn þrýst mjög á um að fá að sjá skissur af peningaseðlunum og það hafi verið látið eftir þeim. Þar á meðal hafi væntanlega verið einhverjar útgáfur þar sem upphæðir seðlanna hafi verið aðrar en raunin varð á endanum.
Anton sagðist ekki telja að mikil pólitík hafi legið að baki því hvaða mektarmaður hafi fengið hvaða seðil. Tilviljunin hafi ráðið mestu um það – þó líklega hafi menn viljað sjá Jón á stærsta seðlinum.
Á ljós kom að Myntsafn Seðlabankans á ókjör af skissum og öðrum gögnum sem tengjast útgáfu þessara seðla, sem og tillögum sem ekki urðu að veruleika. Held að þetta gæti orðið mjög töff rannsóknarefni fyrir einhvern nema í hönnun í Listaháskólanum eða í Listasögukúrsinum í sagnfræðiskorinni við Hí.
Jafnframt spjölluðum við almennt um peningaseðla og vorum báðir ósáttir við Kjarvals-seðilinn. Ekki vegna þess að Kjarval hafi ekki átt seðilinn skilið, heldur vegna þess að hann er stílbrot í seríunni og stendur of nærri okkur í tíma.
Ég gat ekki stillt mig um að spyrja hvort Einar Gunnar Pétursson væri fyrirmynd Brynjólfs biskups á þúsundkallinum, en fékk staðfest að það væri ekki raunin. Fjandinn – þá er búið að eyðileggja fyrir manni þá kenningu!
Jamm.