Seinnipartinn fór Mánagötu-famelían í heimsókn til Guðrúnar og Elvars, til að sleikja sólina á svölunum hjá þeim. Fljótlega varð úr að okkur var boðið í kvöldmat og fram voru galdraðar ljúffengar andabringur, risotto og graskersmauk.
Barnið bisaði við matinn sinn, át misvel af einstökum tegundum og setti svo upp skeifu yfir kjötinu: „Ógisslegt“ sagði hún og var þegar skömmuð fyrir dónaskap.
Hún lét sér samt ekki segjast. Stakk upp í sig bita, tók hann strax útúr sér aftur, otaði honum framan í mig og endurtók: „Ógisslegt!“
Ég skoðaði bitann og varð að viðurkenna að það var fjandi mikil fita á honum. Ég tók því gaffalinn og útskýrði fyrir Ólínu að ég skyldi bara skera fituna af. „Gott!“ – sagði hún.
Um leið og ég var búinn að skilja á milli fitunnar og kjötbitans var sú stutta fljót til og stakk upp í sig… fitunni.
„Uhh… er þetta gott?“ – Spurðum við forviða. „Já – meira“, sagði grísinn.
Og við tók niðurskurður á andafituröndum fyrir barnið sem tróð í sig feitmetinu.
Þegar við vorum komin upp í rúm í kvöld með Vísnabókina var staðnæmst við „Fuglinn í fjörunni“. Ég var komin hálfa leið með að syngja kvæðið þegar barnið benti á teikninguna af mávinum og sagði: „Kannski var þetta fuglinn sem við átum í kvöld!“