Andrés Jónsson skrifaði, tja… athyglisverða bloggfærslu um daginn. Þar lýsti hann aðdáun sinni á Göran Persson og viðurkenndi að verða eins og flissandi skólastelpa í námunda við átrúnaðargoðið.
Þessa stjörnudýrkun á ég bágt með að skilja.
Hins vegar get ég viðurkennt að sjálfur verð ég mjög uppveðraður þegar ég lendi í bumbubolta með gömlum fótboltakempum. Einhvern veginn getur maður þá aldrei bægt frá sér hugsuninni um að mótherjinn hafi leikið svo og svo marga leiki í efstu deild og eigi jafnvel að baki unglingalandsleiki.
Á hádeginu lenti ég í bolta með manni sem spilaði með Fram fyrir fáeinum árum. Fyrir vikið geng ég um sperrtur eins og hani.
Kjánalegt? Kannski – en samt svalara en að falla í stafi yfir hr. Persson…