Var tveimur sekúndum frá því að verða vitni að splatter-umferðarslysi við bílastæðið hjá Háskólabíói.
Sendiferðabíll beið færist að beygja inn á götuna milli bíósins og Hótel Sögu. Ung kona á miklum þönum hljóp/rann á svellinu fyrir aftan bílinn án þess að líta til beggja hliða. Á sama tíma kom bíll á alltof mikilli ferð úr hinni áttinni. Á einhvern óskiljanlegan hátt tókst ökumanninum að sjá konuna og beygja undan. 1-2 sekúndum seinna hefði hún skollið á rúðunni og í götuna. Þar hefði jafnvel ekki þurft um að binda.
Það merkilegasta var að allir viðstaddir virtust í losti – nema ökumaðurinn sem brunaði áfram eins og ekkert hefði í skorist – og stelpan sem hélt áfram för sinni eins og ekkert væri.
Á leiðinni heim mætti ég stórum jeppa, með unglingsstrák að tala í símann við stýrið. Hann virtist telja að Rauðarárstígurinn væri tveggja akreina einstefnugata til norðurs og reyndi sitt besta til að aka á mig.
Spurning hvort kreppustressið sé farið að koma fram í vera aksturslagi fólks?