Á dag verður Ólafur Guðmundsson, vinnufélagi minn til margra ára og góður vinur borinn til grafar.
Ég hef séð á eftir ættingjum, kunningjum, samstarfsfólki úr vinnu og félagsmálum, afa mínum og ömmu. Óli er hins vegar fyrsti eiginlegi vinurinn sem ég missi.
Það er skrítin tilfinning.
Á Mogganum í morgun er stutt minningargrein eftir mig um Ólaf. Ég held ég sleppi því að bæta neinu við hana.
Ég er heldur ekki í stuði til að skrifa neitt í bili um ferðina austur, um fótboltaúrslit síðustu daga, fréttir eða annað slíkt.