Með vinstristjórn í landinu – er þá ekki eiginlega borgaraleg skylda okkar sósíalistanna að keyra upp neysluna?
Vinstri græna heimilið á Mánagötunni lagði sitt af mörkum í dag. Fórum í verslunarleiðangur og keyptum fyrir tugi þúsunda. Mest heimilistæki og barnaföt – dót sem lengi hefur staðið til að kaupa. Er hægt að vera mikið meiri félagsskítur? Fyrst nenntum við ekki að taka þátt í góðærinu – og nú nennum við ekki að taka þátt í kreppunni…
Dýrasti einstaki hluturinn var WasserMaxx-tæki – sem er stílfærð útgáfa af gamla Sódastríminu. Sódastrímið er víst dottið af markaði – auk þess sem það var komið í ísraelska eigu og því eiginlega á bannlista. Upphaflega stóð til að ég gæfi Steinunni þetta í afmælisgjöf í september, en hundskaðist aldrei í búðina. Þar sem Steinunn hafði sig aldrei í að kaupa afmælisgjöf fyrir mig í vor rumpuðum við þessu bara af saman og teljumst kvitt. (Engin rómantíkur-prik fyrir þetta.)
Miðað við alla umræðuna og barlóminn í fjölmiðlunum, bjóst maður hálft í hvoru við að þurfa að vafra einn um mannlausar búðirnar með krybbuhljóð í bakgrunni. Það var öðru nær. Á Sjónvarpsmiðstöðinni í Síðumúla var t.d. fullt af viðskiptavinum, á miðjum þriðjudegi. Fólk virtist almennt vera að versla og bera út sjónvarpstæki og annað slíkt. Það eru greinilega ekki allir jafnklemmdir og ætla mætti af fréttatímunum.